Firo maanaaji Simoore Simoore Al-bayyina - Eggo e haala Joorjiya - nde woni ko e golleede. - Tonngoode hello ngoo 598 - Mawsuuwa al-quraan tedduɗo oo

Simoore Al-bayyina

Aaya: 1

لَمۡ يَكُنِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مِنۡ أَهۡلِ ٱلۡكِتَٰبِ وَٱلۡمُشۡرِكِينَ مُنفَكِّينَ حَتَّىٰ تَأۡتِيَهُمُ ٱلۡبَيِّنَةُ

ისე არ დაიღუპებიან^[1] წიგნბოძებულთაგან და წარმართთაგან ისინი, რომელთაც არ ირწმუნეს, ვიდრე არ მიუვათ ცხადი მტკიცებულება,

[1] ორიგინალი – „მუნფაქქიინა“ (منفكين): პირდაპირი მნიშვნელობით გამიჯნულნი, განდგომილნი, განცალკევებულნი ჩამოცილებულნი და მსგავსი მნიშვნელობის მატარებელი სიტყვაა. ძირითადად თარგმნებში და თაფსირებში აითის თარგმნა და განმარტება სიტყვის ამ მნიშვნელობის შესაბამისად ხდება, რის თანახმადაც აიათის შინაარსი იქნება: „წიგნბოძებულთაგან და წარმართთაგან ვინც არ ირწმუნეს (თავიანთ მცდარ რწმენას) ისე არ გაეცლებიან ვიდრე არ მიუვათ ცხადი მტკიცებულება.“ ჩვენ ამ აიათის თარგმნისას აღნიშნულის სიტყვის მნიშვნელობებს შორის ავირჩიეთ დაღუპვის მნიშვნელობა, რომელიც ორნაირად შეიძლება იქნას გაგებული და თაფსირებში მეორე მესამე ვერსიადაა შემოთავაზებული: 1. ისე არ დაიღუპებიან ანუ არ გარდაიცვლებიან რომ მათთან არ მივიდეს ჭეშმარიტი გზის მაჩვენებელი ცხადი მტკიცებულება ალლაჰის მიერ წარმოგზავნილი შუამავლის მოძღვრების სახით. 2. იმ ქვეყნად დაღუპულთა ანუ განადგურებულთა შორის ისე არ აღმოჩნდებოდნენ მათთან ალლაჰის წარგზავნილი შუამავალი რომ არ მისულიყო ცხადი მტკიცებულებით ანუ ყურანით. იხ. სა’ლაბი, ალქაშფუ ვალ-ბაიან; ბაღავი, მა’ალიმუ’ლ-თანზიილ; ყურტუბი, ჯამი’უ’ლ-აჰქამი’ლ-ყურან; შავქაანი, ფათჰუ’ლ-ყადიირ.

Aaya: 2

رَسُولٞ مِّنَ ٱللَّهِ يَتۡلُواْ صُحُفٗا مُّطَهَّرَةٗ

შუამავალი ალლაჰისაგან, რომელიც წმინდა წერილებს უკითხავს,

Aaya: 3

فِيهَا كُتُبٞ قَيِّمَةٞ

მასშია მტკიცე წიგნები.^[1]

[1] სწორი და სამართლიანი დადგენილებები.

Aaya: 4

وَمَا تَفَرَّقَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ إِلَّا مِنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَتۡهُمُ ٱلۡبَيِّنَةُ

მხოლოდ მასშემდეგ დაიყვნენ ისინი – რომელთაც წიგნი ებოძათ, როცა ცხადი მტკიცებულება მიუვიდათ.^[1]

[1] წიგნბოძებულებს მომავალი შუამავლის დახასაითება აღწერილი ქონდათ თავიანთ წერილებში და ისინი მანამდე ინარჩუნებდნენ ურთიერთ თანხმობას მის შესახებ, ვიდრე ალლაჰი მუჰამმედ შუამავალს ﷺ წარმოგზავნიდა შუამავლური მისიით. როდესაც მას შუამავლობა დაეკისრა, მათშორის განხეთქილებამ იჩინა თავი და ნაწილმა აღიარა მისი შუამავლობა, ნაწილმა უარყო.

Aaya: 5

وَمَآ أُمِرُوٓاْ إِلَّا لِيَعۡبُدُواْ ٱللَّهَ مُخۡلِصِينَ لَهُ ٱلدِّينَ حُنَفَآءَ وَيُقِيمُواْ ٱلصَّلَوٰةَ وَيُؤۡتُواْ ٱلزَّكَوٰةَۚ وَذَٰلِكَ دِينُ ٱلۡقَيِّمَةِ

მათ სხვა არაფერი ქონდათ ნაბრძანები,^[1] გარდა ხალასი რწმენით, ჰანიფებად^[2] ალლაჰის თაყვანისცემის, ნამაზის შესრულების და ზაქათის გაცემისა, აი ეს არის რწმენა ჭეშმარიტი.

[1] თავიანთ წიგნებში.
[2] ორიგინალი – „ჰანიფი“ (حنيف): ყოველგვარი ცრუ რწმენისგან და წარმართული საქმისაგან განდეგილი და ურყევი მონოთეიზმით ჭეშმარიტებისკენ მლტოლვარე.