Alkʋrãɑn wɑgellã mɑɑnɑ wã lebgre - Alkʋrãan wagellã tafsɩɩrã sẽn kʋʋg koεεga, b sẽn lebg ne Faarisiyã wã.
110
:
23
فَاتَّخَذْتُمُوْهُمْ سِخْرِیًّا حَتّٰۤی اَنْسَوْكُمْ ذِكْرِیْ وَكُنْتُمْ مِّنْهُمْ تَضْحَكُوْنَ ۟
و شما این مؤمنان دعوتگر بهسوی پروردگارشان را به ریشخند گرفتید و آنها را مسخره کردید، تا اینکه سرگرم شدن به تمسخر آنها، یاد الله را از یاد شما برد، و از روی مسخره و استهزا به آنها میخندیدید.
التفاسير:
|
Sẽn be Aayar-rãmbã yõod-rãmba seb-neg-kãngã pʋgẽ:
• الكافر حقير مهان عند الله.
کافر نزد الله خوار و پست است.
• الاستهزاء بالصالحين ذنب عظيم يستحق صاحبه العذاب.
تمسخر صالحان گناه بزرگی است که صاحبش سزاوار عذاب است.
• تضييع العمر لازم من لوازم الكفر.
ضایع کردن عمر، یکی از لوازم کفر است.
• الثناء على الله مظهر من مظاهر الأدب في الدعاء.
ستایش الله یکی از مظاهر ادب در دعاست.
• لما افتتح الله سبحانه السورة بذكر صفات فلاح المؤمنين ناسب أن تختم السورة بذكر خسارة الكافرين وعدم فلاحهم.
چون الله این سوره را با بیان صفات رستگاری مؤمنان آغاز کرد، کاملاً مناسب بود که آن را با ذکر زیان و عدم رستگاری کافران به پایان ببرد.
