ߞߘߐ ߟߎ߬ ߘߟߊߡߌ߬ߘߊ߬ߟߌ ߝߐߘߊ ߘߏ߫ ߣߎ߯ߤߎ߲߫ - ߔߍߙߛߌ߫-ߊ.ߘߊߙߌߦߊߞߊ߲ ߘߟߊߡߌߘߊ - ߡߎ߬ߤ߭ߊߡߡߊߘߎ߫ ߊ߬ߣ߭ߝߊ߬ߙ߫ ߓߟߏ߫ - ߞߐߜߍ ߝߙߍߕߍ 570 - ߞߎ߬ߙߣߊ߬ ߞߟߊߒߞߋ ߔߘߋߞߎ

نوح

ߟߝߊߙߌ ߘߏ߫: 1

إِنَّآ أَرۡسَلۡنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوۡمِهِۦٓ أَنۡ أَنذِرۡ قَوۡمَكَ مِن قَبۡلِ أَن يَأۡتِيَهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٞ

البته ما نوح را به‌سوی قومش فرستادیم که قوم خود را پیش از این که عذاب دردناک به سراغ آنها بیاید، بترسان.

ߟߝߊߙߌ ߘߏ߫: 2

قَالَ يَٰقَوۡمِ إِنِّي لَكُمۡ نَذِيرٞ مُّبِينٌ

(نوح) گفت: ای قوم من! من برای شما بیم دهنده‌ای آشکارم.

ߟߝߊߙߌ ߘߏ߫: 3

أَنِ ٱعۡبُدُواْ ٱللَّهَ وَٱتَّقُوهُ وَأَطِيعُونِ

این که الله را عبادت کنید و از او بترسید و مرا اطاعت کنید.

ߟߝߊߙߌ ߘߏ߫: 4

يَغۡفِرۡ لَكُم مِّن ذُنُوبِكُمۡ وَيُؤَخِّرۡكُمۡ إِلَىٰٓ أَجَلٖ مُّسَمًّىۚ إِنَّ أَجَلَ ٱللَّهِ إِذَا جَآءَ لَا يُؤَخَّرُۚ لَوۡ كُنتُمۡ تَعۡلَمُونَ

که الله گناهان شما را می‌آمرزد و اجل شما را تا وقتی معین به تأخیر می‌اندازد. يقيناً هرگاه اجل (و مهلت) مقرر الله برسد به تأخیر نمی‌افتد، اگر می‌دانید.

ߟߝߊߙߌ ߘߏ߫: 5

قَالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوۡتُ قَوۡمِي لَيۡلٗا وَنَهَارٗا

نوح گفت: ای پروردگارم! من قومم را شب و روز (به ‌سوی توحید) دعوت دادم.

ߟߝߊߙߌ ߘߏ߫: 6

فَلَمۡ يَزِدۡهُمۡ دُعَآءِيٓ إِلَّا فِرَارٗا

ولی دعوت من جز بر فرار آنان نیفزود.

ߟߝߊߙߌ ߘߏ߫: 7

وَإِنِّي كُلَّمَا دَعَوۡتُهُمۡ لِتَغۡفِرَ لَهُمۡ جَعَلُوٓاْ أَصَٰبِعَهُمۡ فِيٓ ءَاذَانِهِمۡ وَٱسۡتَغۡشَوۡاْ ثِيَابَهُمۡ وَأَصَرُّواْ وَٱسۡتَكۡبَرُواْ ٱسۡتِكۡبَارٗا

و هرگاه من آنان را دعوت دادم تا (گناهان)‌شان را بیامرزی، انگشتان‌شان را به گوش‌های خود در آوردند و جامه‌هایشان را به چهره‌های خود پیچیدند و بر (طغیان خود) اصرار نمودند و سخت تکبر ورزیدند.

ߟߝߊߙߌ ߘߏ߫: 8

ثُمَّ إِنِّي دَعَوۡتُهُمۡ جِهَارٗا

باز ایشان را به آواز بلند دعوت دادم.

ߟߝߊߙߌ ߘߏ߫: 9

ثُمَّ إِنِّيٓ أَعۡلَنتُ لَهُمۡ وَأَسۡرَرۡتُ لَهُمۡ إِسۡرَارٗا

باز (دعوتم را) برای آنان اعلان کردم و گاهی به صورت نهانی (هم) به ایشان دعوت دادم.

ߟߝߊߙߌ ߘߏ߫: 10

فَقُلۡتُ ٱسۡتَغۡفِرُواْ رَبَّكُمۡ إِنَّهُۥ كَانَ غَفَّارٗا

پس گفتم: از پروردگارتان مغفرت بخواهید که او بسیار آمرزنده است.