اې رسوله! هيڅ قوم به داسې ونه مومې چې پر الله ايمان لري او د قيامت په ورځ ايمان لري او بيا له هغه چا سره دوستي کوي چې هغه له الله او د هغه له رسول سره دښمني کوي، که څه هم دغه د الله او د هغه د رسول دښمنان يې پلرونه، يا يې اولادونه، يا يې وروڼه او يا يې هغه کورنۍ وي چې هغې ته منسوبیږي، ځکه د ايمان اړيکه د الله او د هغه د رسول د دښمنانو دوستي منع کوي، او ځکه چې د ايمان اړيکه تر ټولو اړيکو لوړه ده، چې د ټکر پر مهال به مخکې وي، همدوی له هغه چا سره دوستي نه کوي کوم چې د الله او د هغه له رسول سره دښمني کوي، که څه هم هغوی يې خپلوان وي، همدوی هغه کسان دي چې الله يې په زړونو کې ايمان ثابت کړی او بدلون نه مومي، او له خپل لوري يې په حجت او رڼا سره پياوړي کړي دي، او د قيامت په ورځ به يې داسې تلپاتې بڼونو(جنتونو) ته ننباسي چې تر ماڼيو او ونو لاندې به يې ويالې بهيږي، تل به هغو کې وي، نعمتونه به يې نه ترې پرې کيږي او نه به پای ته رسيږي، الله له هغوی داسې راضي دی چې هيڅکله به پرې غوسه نه شي، او هغوی هم له الله راضي دي چې هغوی ته يې داسې نعمتونه ورکړي چې نه ختميږي، له هغو څخه د الله پاک ليدل دي، پر دغو ياد شويو صفتونو موصوف خلک د الله هغه لښکر دی چې هر هغه څه پر ځای کوي چې امر يې ورته کړی، او له هغه څه ځان ساتي چې ترې منع کړي يې دي، خبر اوسئ همدغه د الله لښکر داسې بريالی دی چې خپل مطلوب به ترلاسه کوي، او په دنيا او آخرت کې به له هغه څه خوندي وي چې وېروي يې.
التفاسير:
من فوائد الآيات في هذه الصفحة:
• المحبة التي لا تجعل المسلم يتبرأ من دين الكافر ويكرهه، فإنها محرمة، أما المحبة الفطرية؛ كمحبة المسلم لقريبه الكافر، فإنها جائزة.
هغه محبت چې مسلمان د کافر له دين څخه نه بېزاره کوي او هغه بد نه ګڼي، نو هغه حرام دی، خو هغه فطري محبت، لکه د يو مسلمان له کافر خپلوان سره محبت دا بيا جائز دی.