ترجمة معاني آية 57 سورة الكهف - الترجمة الفارسية للمختصر في تفسير القرآن الكريم - موسوعة القرآن الكريم

آية: 57

وَمَنْ اَظْلَمُ مِمَّنْ ذُكِّرَ بِاٰیٰتِ رَبِّهٖ فَاَعْرَضَ عَنْهَا وَنَسِیَ مَا قَدَّمَتْ یَدٰهُ ؕ— اِنَّا جَعَلْنَا عَلٰی قُلُوْبِهِمْ اَكِنَّةً اَنْ یَّفْقَهُوْهُ وَفِیْۤ اٰذَانِهِمْ وَقْرًا ؕ— وَاِنْ تَدْعُهُمْ اِلَی الْهُدٰی فَلَنْ یَّهْتَدُوْۤا اِذًا اَبَدًا ۟

و هیچ‌کس ستمکارتر از آن کسی نیست که به آیات پروردگارش پند داده شود، اما به تهدید با عذابی که در آن است اهمیتی ندهد، و از پندگیری به آن روی گردانَد، و کفر و گناهانی را که در زندگی دنیایی خویش مرتکب شده فراموش کند و از آنها توبه نکند، به‌راستی ما بر دل‌های کسانی‌که دارای این صفت هستند پوشش‌هایی نهاده‌ایم که آنها را از فهم قرآن بازمی‌دارد، و در گوش‌های‌شان کری‌ای از فهم قرآن قرار داده‌ایم، که آن‌گونه که قبول افتد آن را نمی‌شنوند، و تا زمانی‌که بر این حالت هستند اگر آنها را به ایمان فراخوانی هرگز نخواهند پذیرفت.

من فوائد الآيات في هذه الصفحة:

• عظمة القرآن وجلالته وعمومه؛ لأن فيه كل طريق موصل إلى العلوم النافعة، والسعادة الأبدية، وكل طريق يعصم من الشر.

عظمت و شکوه و جامع ‌بودن قرآن؛ زیرا تمام راه‌های رساننده به علوم نافع، و سعادت ابدی، و هر راهی که از شر محافظت می‌کند در آن وجود دارد.

• من حكمة الله ورحمته أن تقييضه المبطلين المجادلين الحق بالباطل من أعظم الأسباب إلى وضوح الحق، وتبيُّن الباطل وفساده.

از حکمت و رحمت الله این است که آوردن باطل‌کاران مجادله‌ کنندۀ حق با باطل توسط او تعالی، از بزرگترین اسباب برای آشکار کردن حق، و روشن ‌ساختن باطل و فسادش است.

• في الآيات من التخويف لمن ترك الحق بعد علمه أن يحال بينه وبين الحق، ولا يتمكن منه بعد ذلك، ما هو أعظم مُرَهِّب وزاجر عن ذلك.

آیات فوق، هشداری است برای کسانی که پیروی از حق را رها می کنند که میان آن ها و رسیدن به حقیقت، مانعی ایجاد شود و دیگر به حقیقت دست نیابند، که هشدار و بازدارنده ای شدیدتر از این وجود ندارد.

• فضيلة العلم والرحلة في طلبه، واغتنام لقاء الفضلاء والعلماء وإن بعدت أقطارهم.

فضیلت علم و سفر در طلب علم، و غنیمت ‌شمردن دیدار با فضلا و علما هر چند در سرزمین دوری باشد.

• الحوت يطلق على السمكة الصغيرة والكبيرة ولم يرد في القرآن لفظ السمك، وإنما ورد الحوت والنون واللحم الطري.

حوت بر سَمَک (ماهی) کوچک و بزرگ اطلاق می‌شود. در قرآن لفظ سَمَک نیامده، بلکه فقط «حوت» و «نون» و «لَحم طَری» آمده است.