ترجمة معاني آية 60 سورة التوبة - الترجمة الفارسية للمختصر في تفسير القرآن الكريم - موسوعة القرآن الكريم

آية: 60

اِنَّمَا الصَّدَقٰتُ لِلْفُقَرَآءِ وَالْمَسٰكِیْنِ وَالْعٰمِلِیْنَ عَلَیْهَا وَالْمُؤَلَّفَةِ قُلُوْبُهُمْ وَفِی الرِّقَابِ وَالْغٰرِمِیْنَ وَفِیْ سَبِیْلِ اللّٰهِ وَابْنِ السَّبِیْلِ ؕ— فَرِیْضَةً مِّنَ اللّٰهِ ؕ— وَاللّٰهُ عَلِیْمٌ حَكِیْمٌ ۟

همانا زکاتِ واجب، باید برای فقرا، و آن ها نیازمندانی هستند که از پیشه یا شغلی که دارند درآمدی کسب می کنند اما برای تأمین معیشتشان کافی نیست و کسی از حالشان آگاه نیست؛ و مساکین، کسانی که تقریباً مالک چیزی نیستند و به سبب وضعیت ظاهری یا گفته هایشان، حالشان بر مردم پنهان است؛ و مأمورانی که حاکم، آن ها را برای جمع آوری زکات می فرستد؛ و کافرانی که پرداخت زکات به آن ها سبب ایمانشان می شود و یا کسانی که ایمان ضعیفی دارند تا ایمانشان تقویت شود و یا کسانی که شرشان با پرداخت زکات به آن ها کم می شود؛ و آزاد سازی بردگان؛ و بدهکارانی که بدونه اسراف كردن و گناه كردن توانایی پرداخت بدهیشان را ندارند؛ و آماده سازی مجاهدان در راه الله؛ و مسافری که توشه اش به پايان رسيده است، مصرف شود. منحصر کردن پرداخت زکات به این گروه ها، فریضه ای از جانب الله متعال است، و الله متعال از مصالح بندگانش آگاه تر است و در تدبیر و تشریعش بسیار حكيم مى باشد.

من فوائد الآيات في هذه الصفحة:

• الأموال والأولاد قد تكون سببًا للعذاب في الدنيا، وقد تكون سببًا للعذاب في الآخرة، فليتعامل العبد معهما بما يرضي مولاه، فتتحقق بهما النجاة.

اموال و فرزندان گاهی سبب عذاب در دنیا، و گاهی سبب عذاب در آخرت هستند، پس بنده باید به گونه‌ای با این دو رفتار ‌کند که مولایش را راضی ‌سازد، آن‌گاه با این دو، نجات مُحَقَّق می‌شود.

• توزيع الزكاة موكول لاجتهاد ولاة الأمور يضعونها على حسب حاجة الأصناف وسعة الأموال.

توزیع زکات، به اجتهاد والیان امور موکول است که آن را براساس نیاز اصناف و گستردگی اموال قرار می‌دهند.

• إيذاء الرسول صلى الله عليه وسلم فيما يتعلق برسالته كفر، يترتب عليه العقاب الشديد.

آزاررساندن به رسول صلی الله علیه وسلم در اموری که به رسالت او بستگی دارد کفر است و کیفری سخت بر آن مترتب می‌شود.

• ينبغي للعبد أن يكون أُذن خير لا أُذن شر، يستمع ما فيه الصلاح والخير، ويُعرض ترفُّعًا وإباءً عن سماع الشر والفساد.

سزاوار است که بنده شنوای خیر باشد نه شنوای شر؛ آنچه را که در آن صلاح و خیر است بشنود، و با امتناع و مخالفت، از شنیدن شر و فساد روی بگرداند.