ترجمة معاني آية 44 سورة فصلت - الترجمة الفارسية - تفسير السعدي - موسوعة القرآن الكريم

آية: 44

وَلَوْ جَعَلْنٰهُ قُرْاٰنًا اَعْجَمِیًّا لَّقَالُوْا لَوْلَا فُصِّلَتْ اٰیٰتُهٗ ؕ— ءَاَؔعْجَمِیٌّ وَّعَرَبِیٌّ ؕ— قُلْ هُوَ لِلَّذِیْنَ اٰمَنُوْا هُدًی وَّشِفَآءٌ ؕ— وَالَّذِیْنَ لَا یُؤْمِنُوْنَ فِیْۤ اٰذَانِهِمْ وَقْرٌ وَّهُوَ عَلَیْهِمْ عَمًی ؕ— اُولٰٓىِٕكَ یُنَادَوْنَ مِنْ مَّكَانٍ بَعِیْدٍ ۟۠

خداوند متعال از فضل وکرم خویش خبر می‌دهد که کتابی به زبان عربی بر پیامبر عربی و به زبان قومش نازل کرده است تا پیامبر برایشان بیان کند. و این باعث می‌شود تا آنها بیشتر به آن توجّه نمایند و آن را فراگیرند و تسلیم آن شوند. و اگر قرآن به زبان غیر عربی نازل می‌شد، تکذیب کنندگان اعتراض می‌کردند و می‌گفتند: ﴿لَوۡلَا فُصِّلَتۡ ءَايَٰتُهُۥٓ﴾ چرا آیات آن تبیین نشده و توضیح داده نشده است؟ ﴿ءَا۬عۡجَمِيّٞ وَعَرَبِيّٞ﴾ چگونه محمّد عرب است و کتاب [او] به زبان غیر عربی است؟ این [با عقل] جور در نمی‌آید. پس خداوند هر چیزی را که در آن کوچک‌ترین شبهه‌ای برای اهل باطل دربارۀ کتابش ایجاد کند، دور نموده و نفی کرده؛ و قرآن را به همۀ آن صفاتی متصف نموده است که ایجاب می‌کند آنها تسلیم فرمان آن شوند. ولی مؤمنان توفیق یافتند و از قرآن بهره‌مند شدند و مقامشان بالا رفت. اما دیگران وضعیتی متفاوت دارند. بنابراین فرمود: ﴿قُلۡ هُوَ لِلَّذِينَ ءَامَنُواْ هُدٗى وَشِفَآءٞ﴾ بگو: قرآن برای مؤمنان مایۀ هدایت و بهبودی است، و آنها را به راه درست و صراط مستقیم راهنمایی می‌کند. به آنها دانش‌های مفیدی می‌آموزد که به وسیلۀ آن، هدایت کامل به دست می‌آید. نیز بیماری‌های جسمی و قلبی را شفا می‌دهد؛ چون قرآن از کردارها و رفتارهای زشت نهی می‌کند، و آدمی را به توبۀ واقعی که گناهان را می‌زداید و دل‌ها را شفا می‌دهد تشویق می‌نماید. ﴿وَٱلَّذِينَ لَا يُؤۡمِنُونَ فِيٓ ءَاذَانِهِمۡ وَقۡرٞ﴾ و کسانی که به قرآن ایمان نمی‌آورند، در گوش‌هایشان سنگینی و کری است، به گونه‌ای که آن را نمی‌شنوند و از آن روی می‌گردانند. ﴿وَهُوَ عَلَيۡهِمۡ عَمًى﴾ و مایۀ کوری چشمان آنان است؛ یعنی به وسیلۀ آن، راه هدایت را نمی‌بینند و با آن راهیاب نمی‌گردند، و چیزی جز گمراهی به آنها نمی‌افزاید؛ چون آنها حق را نپذیرفتند، پس کوری بر کوری‌شان و گمراهی بر گمراهی‌شان افزوده گردید. ﴿أُوْلَٰٓئِكَ يُنَادَوۡنَ مِن مَّكَانِۢ بَعِيدٖ﴾ اینان به سوی ایمان فرا خوانده می‌شوند امّا اجابت نمی‌کنند؛ همانند کسی که از دور صدا زده می‌شود، ولی صدای ندا دهنده را نمی‌شنود و پاسخ صدا زننده را نمی‌دهد. منظور این است کسانی که به قرآن ایمان نمی‌آورند، از هدایت و رهنمود آن بهره‌مند نمی‌شوند، و به وسیلۀ نور آن چیزی را نمی‌بینند و هیچ خیری را از آن به دست نمی‌آورند؛ چون آنان درهای هدایت را به سبب رویگردانی و کفرورزی‌شان به روی خود بسته‌اند.