ترجمة معاني آية 14 سورة البروج - الترجمة الفارسية - تفسير السعدي - موسوعة القرآن الكريم

آية: 14

وَهُوَ الْغَفُوْرُ الْوَدُوْدُ ۟ۙ

﴿وَهُوَ ٱلۡغَفُورُ﴾ او آمرزگار است، و همۀ گناهان کسی را که توبه نماید و از او آمرزش بخواهد می‌آمرزد، ﴿ٱلۡوَدُودُ﴾ و او ودود است؛ یعنی دوستانش او را چنان دوست می‌دارند که هیچ چیزی را همانند او دوست نمی‌دارند. پس همان‌طور که هیچ چیزی در صفات و شکوه و زیبایی و معانی و افعال با او شبیه نیست، همین‌طور محبت او در دل بندگان برگزیده با هیچ محبتی شباهت ندارد. بنابراین دوست داشتن خداوند، اساس بندگی است؛ و محبتی است که بر همۀ محبت‌ها مقدم و چیره است؛ و اگر دیگر محبت‌ها به دنبال محبت خدا نباشند، برای محبت‌کنندگان مایۀ عذاب خواهند بود. خداوند نیز دوستانش را دوست می‌دارد. همان‌طور که می‌فرماید: ﴿يُحِبُّهُمۡ وَيُحِبُّونَهُۥٓ﴾ خداوند آنها را دوست می‌دارد، و آنها هم خدا را دوست می‌دارند. مودّت؛ یعنی محبت ناب و خالص. در اینجا نکته‌ای باریک است که خداوند واژۀ «ودود» را با «غفور» یکجا بیان کرده است تا بر این دلالت نماید که گناهکاران هرگاه به سوی خدا برگردند و توبه کنند، خداوند گناهانشان را می‌آمرزد و آنان را دوست می‌دارد. چنین نیست ـ همان‌طور که برخی به اشتباه می‌گویند ـ «فقط گناهانشان بخشیده می‌شود و دیگر آنها را دوست ندارد.» بلکه خداوند از توبۀ بنده‌اش بیشتر از مردی شاد می‌شود که شترش را با آب و غذایش در بیابانی گم کرده، و ناامید و به انتظار مرگ در زیر سایۀ درختی دراز کشیده است، اما ناگهان شتر را بالای سر خود می‌یابد و مهار آن را می‌گیرد و از فرط خوشحالی آنچنان کنترل خود را از دست می‌دهد که می‌گوید: «پروردگارا! تو بندۀ منی و من خدای تو!». خداوند از توبۀ بنده‌اش بیشتر از این مرد خوشحال می‌شود. ستایش و تمجید خدا را سزاست که احسان و خیر فراوانی دارد!