Mənaların tərcüməsi Ayə 122 Surə ət-Tovbə -

Ayə: 122

۞ وَمَا كَانَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ لِيَنفِرُواْ كَآفَّةٗۚ فَلَوۡلَا نَفَرَ مِن كُلِّ فِرۡقَةٖ مِّنۡهُمۡ طَآئِفَةٞ لِّيَتَفَقَّهُواْ فِي ٱلدِّينِ وَلِيُنذِرُواْ قَوۡمَهُمۡ إِذَا رَجَعُوٓاْ إِلَيۡهِمۡ لَعَلَّهُمۡ يَحۡذَرُونَ

Vjernici ne trebaju da svi idu u borbu, kako ih neprijatelji ne bi istrijebili ako ih poraze. Iz svake grupe u džihad treba da ide jedna skupina, a druga skupina treba ostati sa Poslanikom, sallallahu alejhi ve sellem, učiti vjeru od njega, slušati kur'anske ajete i učiti vjerske propise, da bi oni time što su naučili opominjali svoje sunarodnjake kada se vrate, nadajući se da će se na taj način sačuvati od Allahove kazne, slijediti Njegove naredbe i kloniti se Njegovih zabrana. Ovo se odnosilo na izvidnice koje je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, slao u razne krajeve i za koje je birao neke ashabe.

Bu səhifədə olan ayələrdən faydalar:

• وجوب تقوى الله والصدق وأنهما سبب للنجاة من الهلاك.

Obaveznost bogobojaznosti i iskrenosti, jer to su djela koja spašavaju od uništenja i propasti.

• عظم فضل النفقة في سبيل الله.

Velika vrijednost udjeljivanja na Allahovom putu.

• وجوب التفقُّه في الدين مثله مثل الجهاد، وأنه لا قيام للدين إلا بهما معًا.

Obaveznost izučavanja vjere, jer to je poput džihada, s obzirom na to da se vjera može održati samo pomoću nauke i borbe.