ترجمهٔ معانی آیه 120 سوره سوره توبه - الترجمة اليونانية - دایرة المعارف قرآن کریم

آیه: 120

مَا كَانَ لِأَهۡلِ ٱلۡمَدِينَةِ وَمَنۡ حَوۡلَهُم مِّنَ ٱلۡأَعۡرَابِ أَن يَتَخَلَّفُواْ عَن رَّسُولِ ٱللَّهِ وَلَا يَرۡغَبُواْ بِأَنفُسِهِمۡ عَن نَّفۡسِهِۦۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ لَا يُصِيبُهُمۡ ظَمَأٞ وَلَا نَصَبٞ وَلَا مَخۡمَصَةٞ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَلَا يَطَـُٔونَ مَوۡطِئٗا يَغِيظُ ٱلۡكُفَّارَ وَلَا يَنَالُونَ مِنۡ عَدُوّٖ نَّيۡلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُم بِهِۦ عَمَلٞ صَٰلِحٌۚ إِنَّ ٱللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجۡرَ ٱلۡمُحۡسِنِينَ

Δεν επιτρέπεται για τους κατοίκους της Μαντίνας, ούτε για τους Βεδουίνους που κατοικούν γύρω τους (γύρω από τη Μαντίνα), να μείνουν πίσω και να μη βγουν με τον Αγγελιαφόρο του Αλλάχ (για τη μάχη) ή να διαχωρίσουν τους εαυτούς τους απ' αυτόν (με το να μην τον συντροφεύουν στο ταξίδι του και στη μάχη, προτιμώντας την ξεκούραση, ενώ ο Προφήτης αγωνίζεται και αντιμετωπίζει τις κακουχίες). Αυτό (ότι δεν επιτρέπεται να τον αφήνουν είναι) επειδή, δε θα τους έπληττε καμία δίψα, κούραση ή πείνα στο δρόμο του Αλλάχ, ούτε θα πατούσαν σε ένα έδαφος που θα έκανε τους άπιστους να εξοργιστούν, ούτε θα έπλητταν κανέναν εχθρό με κάτι (από φόνο ή αιχμαλωσία), παρά να καταγραφόταν γι' αυτούς μ' αυτό (που έκαναν) μία καλή πράξη. Πράγματι, ο Αλλάχ δεν αφήνει την ανταμοιβή εκείνων που πράττουν το καλό να χαθεί.