Traduzione dei significati Versetto 20 Sura At-Tawbah - الترجمة السنهالية للمختصر في تفسير القرآن الكريم - L'Enciclopedia del Nobile Corano

Versetto: 20

اَلَّذِیْنَ اٰمَنُوْا وَهَاجَرُوْا وَجٰهَدُوْا فِیْ سَبِیْلِ اللّٰهِ بِاَمْوَالِهِمْ وَاَنْفُسِهِمْ ۙ— اَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللّٰهِ ؕ— وَاُولٰٓىِٕكَ هُمُ الْفَآىِٕزُوْنَ ۟

අල්ලාහ් ව විශ්වාස කිරීම, දෙවියන් ප්රතික්ෂේප කරන දේශයකින් නික්ම වී ඉස්ලාමීය දේශය වෙත පියනැගීම, තම වස්තුව හා ජීවිත පරදුවට තබා අල්ලාහ්ගේ මාර්ගයේ කැප වී කටයුතු කිරීම යනාදී කරුණු එකට සිදු කළ අය වනාහි, ඔවුන් සෙසු අයට වඩා අල්ලාහ් ඉදිරියේ තරාතිරමින් උසස් අය වෙති. මෙම ගුණාංග වලින් වර්ණනා කරනු ලැබූ ස්වර්ගයේ ජයග්රාහකයෝ ඔවූහුමය.

Alcuni insegnamenti da trarre da questi versi sono:

• في الآيات دلالة على محبة الله لعباده المؤمنين واعتنائه بأحوالهم، حتى إنه جعل من جملة المقاصد الشرعية شفاء ما في صدورهم وذهاب غيظهم.

•සමස්ත ආගමික අපේක්ෂාවන් තුළින් ඔවුන්ගේ සිත් තුළ ඇති දෑ සුවපත් කර, ඔවුන්ගේ ක්රෝධය පහ කරන තෙක් අල්ලාහ් තම ගැත්තන් හට තම ආදරය දක්වන බවත්, ඔවුන්ගේ සියලුම තත්ත්වයන්හි ඔවුන් රැකබලා ගන්නා බවත් මෙම පාඨ වල පෙන්වා දී ඇත.

• شرع الله الجهاد ليحصل به هذا المقصود الأعظم، وهو أن يتميز الصادقون الذين لا يتحيزون إلا لدين الله من الكاذبين الذين يزعمون الإيمان.

•මෙම මහගු අපේක්ෂාව එතුළින් ලබා ගනු පිණිස ජිහාදය අල්ලාහ් ආගමානුගත කළේය. එය දෙවියන් විශ්වාස කරන බව පවසන බොරුකාරයින්ගෙන් අල්ලාහ්ගේ දහම වෙනුවෙන් පමණක් උද්යෝගයෙන් කටයුතු කරන සත්යවාදීන් වෙන් කිරීමය.

• عُمَّار المساجد الحقيقيون هم من وُصِفوا بالإيمان الصادق، وبالقيام بالأعمال الصالحة التي أُمُّها الصلاة والزكاة، وبخشية الله التي هي أصل كل خير.

• දේවස්ථාන පරිපාලනය කිරීමට සැබෑ උරුමක්කරුවන් වනුයේ, සැබෑ දේව විශ්වාසය, දැහැමි ක්රියාවන් ඉටු කිරීම -ඒවා අතරින් සලාතය හා සකාතය මූලික වන්නේය.- හා සියලු දෑ හී මූලය වන අල්ලාහ් ට බියවීම යනාදි කරුණුවලින් විස්තර කරනු ලැබුවෝය.

• الجهاد والإيمان بالله أفضل من سقاية الحاج وعمارة المسجد الحرام بدرجات كثيرة؛ لأن الإيمان أصل الدين، وأما الجهاد في سبيل الله فهو ذروة سنام الدين.

•මස්ජිද් හරාමය පරිපාලය කිරීම, හජ් වන්දනාකරුවන්ට ජලය සැපයීම යනාදියට වඩා අල්ලාහ්ගේ මාර්ගයේ කැපවීම හා ඔහු පිළිබඳ විශ්වාසය තැබීම බොහෝ තරාතිරම් වලින් උසස් වන්නේය. ඊට හේතුව දේව විශ්වාසය යනු දහමේ මූලය වන අතරම ජිහාද් හෙවත් අල්ලාහ්ගේ මාර්ගයේ කැපවීම එහි උච්චතම අවස්ථාව වන බැවිණි.