ការបកប្រែអត្ថន័យ អាយ៉ាត់ 122 ជំពូក​ សូរ៉ោះអាត់តាវហ្ពះ - ការអធិប្បាយសង្ខេបអំពីគម្ពីគួរអានជាភាសាពែរ្ស - សព្វវចនាធិប្បាយនៃគម្ពីគួរអាន

អាយ៉ាត់: 122

وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُوْنَ لِیَنْفِرُوْا كَآفَّةً ؕ— فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِّنْهُمْ طَآىِٕفَةٌ لِّیَتَفَقَّهُوْا فِی الدِّیْنِ وَلِیُنْذِرُوْا قَوْمَهُمْ اِذَا رَجَعُوْۤا اِلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرُوْنَ ۟۠

و برای مؤمنان شایسته نیست که همگی برای قتال خارج شوند تا اگر دشمن‌شان بر آنها پیروز شد از ریشه کنده نشوند، پس چرا گروهی از آنها برای جهاد خارج نمی‌شوند، و گروهی باقی نمی‌مانند تا با رسول‌ الله صلی الله علیه وسلم همراهی کنند، و به‌سبب آنچه از قرآن و احکام شرع که از او می‌شنوند در دین آگاهی پیدا کنند، و قوم‌شان را هنگامی‌که به‌سوی‌شان بازگشتند با آنچه که آموخته‌اند انذار کنند، امید است که از عذاب و کیفر الله بترسند، آن‌گاه اوامرش را اجرا، و از نواهی‌اش اجتناب کنند. این امر در مورد سریه‌هایی بود که رسول الله صلی الله علیه وسلم به‌سوی نواحی می‌فرستاد، و گروهی از اصحابش را برای این کار انتخاب می‌کرد.

ក្នុង​ចំណោម​អត្ថប្រយោជន៍​នៃអាយ៉ាត់ទាំងនេះក្នុងទំព័រនេះ:

• وجوب تقوى الله والصدق وأنهما سبب للنجاة من الهلاك.

وجوب تقوای الله و راستگویی؛ و اینکه این دو، سبب نجات از نابودی هستند.

• عظم فضل النفقة في سبيل الله.

بزرگی فضیلت انفاق در راه الله.

• وجوب التفقُّه في الدين مثله مثل الجهاد، وأنه لا قيام للدين إلا بهما معًا.

مَثل وجوب تفقه در دین مانند جهاد است، و اینکه جز با این دو همراه هم، دین برپا نمی‌شود.