وه‌رگێڕانی ماناكان سوره‌تی العنكبوت - وەرگێڕاوی موری - ناوەندی ڕواد بۆ وەرگێڕان - ژمارەی پەڕە 396 - فرەفەرهەنگی قورئانی پیرۆز

Al-Ankabʋʋt

ئایه‌تی: 1

الٓمٓ

Alɩf, Laam, Miim.^[1]

[1] Wẽnd n yɩɩd minim ne A sẽn rat ne gʋls-bi tõsdɩ-kãensã. La Gʋls-bi tõsdɩ-kãensã, sẽn be Sʋʋr-kãensã baasgẽ wã, yaa sẽn wilgd Alkʋrãanã sẽn komsd a gees-n-taasã, bala b geesa kɩfr-dãmbã ne Alkʋrãanã, tɩ b kong n ka tõog n wa ne a buud ye, tɩ Alkʋrãanã me -yaool n yaa sẽn tui ne gom-biis nins bãmb goamã sẽn tuit ne wã, sẽn yaa gʋls-bi tõsdɩ bãmbã buudã, tɩ rẽnda wilgd Laarab-rãmbã kongame n ka tõog n wa ne Alkʋrãanã buud ye, n lagem ne bãmb n yɩɩd nebã ne zelem pεkã, tɩ wilgdẽ tɩ Alkʋrãanã a yaa sẽn tʋme tɩ yi Wẽnd nengẽ.

ئایه‌تی: 2

أَحَسِبَ ٱلنَّاسُ أَن يُتۡرَكُوٓاْ أَن يَقُولُوٓاْ ءَامَنَّا وَهُمۡ لَا يُفۡتَنُونَ

Rẽ yĩngɑ nebã tẽedɑme tɩ b nɑ n bɑs-b-lɑ woto n kɑ zɑrb-b n ges lɑ?

ئایه‌تی: 3

وَلَقَدۡ فَتَنَّا ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِهِمۡۖ فَلَيَعۡلَمَنَّ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ صَدَقُواْ وَلَيَعۡلَمَنَّ ٱلۡكَٰذِبِينَ

Lɑ sɩdɑ, Tõnd zɑrbɑ sẽn deng-b bãmb tɑoorã; lɑ tɩ Wẽnd na bãng neb nins sẽn kõ-b sɩdã, A nɑ bãng zĩrimbe-nebã me.

ئایه‌تی: 4

أَمۡ حَسِبَ ٱلَّذِينَ يَعۡمَلُونَ ٱلسَّيِّـَٔاتِ أَن يَسۡبِقُونَاۚ سَآءَ مَا يَحۡكُمُونَ

Bɩ neb nins sẽn tʋmd tʋʋm-wẽnɑ tẽedɑme tɩ b nɑ n põsɑ Tõndo? B sẽn sãmbd yɩ wẽngɑ.

ئایه‌تی: 5

مَن كَانَ يَرۡجُواْ لِقَآءَ ٱللَّهِ فَإِنَّ أَجَلَ ٱللَّهِ لَأٓتٖۚ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡعَلِيمُ

Ned ning sẽn tẽed Wẽnd segbã, bɩ ɑ bãng tɩ Wẽnd sɑsɑ wã wɑtɑme, lɑ Yẽnda la a Wʋmd la a Bãngda.

ئایه‌تی: 6

وَمَن جَٰهَدَ فَإِنَّمَا يُجَٰهِدُ لِنَفۡسِهِۦٓۚ إِنَّ ٱللَّهَ لَغَنِيٌّ عَنِ ٱلۡعَٰلَمِينَ

Lɑ ned ning sẽn nidg-ɑ pãngɑ, ɑ nidgdɑ pãng ɑ meng yĩngɑ; ad Wẽnd yɑɑ Sek-m-meng Soɑb n yi a bõn-nɑɑndsã fãɑ gilli.