ߞߘߐ ߟߎ߬ ߘߟߊߡߌ߬ߘߊ߬ߟߌ ߟߝߊߙߌ ߘߏ߫ 117 ߝߐߘߊ ߘߏ߫ ߤߎ߯ߘߎ߫ ߝߐߘߊ -

ߟߝߊߙߌ ߘߏ߫: 117

وَمَا كَانَ رَبُّكَ لِیُهْلِكَ الْقُرٰی بِظُلْمٍ وَّاَهْلُهَا مُصْلِحُوْنَ ۟

و -ای رسول- همانا پروردگارت نمی‌خواهد یکی از این شهرها را نابود کند آن‌گاه که ساکنانش در زمین اصلاحگر باشند، بلکه فقط در صورتی آن را نابود می‌کند که ساکنانش با کفر و ستم و گناهان فسادکار باشند.

ߟߝߊߙߌ ߟߎ߫ ߢߊ߬ߕߣߐ ߘߏ߫ ߞߐߜߍ ߣߌ߲߬ ߞߊ߲߬:

• وجوب الاستقامة على دين الله تعالى.

وجوب پایداری بر دین الله تعالی.

• التحذير من الركون إلى الكفار الظالمين بمداهنة أو مودة.

ترساندن از تمایل به‌سوی کفار ستمکار با چاپلوسی یا مودت.

• بيان سُنَّة الله تعالى في أن الحسنة تمحو السيئة.

بیان سنت الله تعالی در اینکه نیکی بدی را محو می‌کند.

• الحث على إيجاد جماعة من أولي الفضل يأمرون بالمعروف، وينهون عن الفساد والشر، وأنهم عصمة من عذاب الله.

تشویق بر ایجاد گروهی از صاحبان فضل که به معروف فرمان دهند، و از فساد و شر نهی کنند، و اینکه آنها از عذاب الله محافظت می‌شوند.