மொழிபெயர்ப்பு அத்தியாயம் யூஸுப் - என்கோ மொழிபெயர்ப்பு- பாபா மாமாதீ - பக்க எண் 242 - அல்குர்ஆன் கலைக்களஞ்சியம்

வசனம்: 53

۞ وَمَآ أُبَرِّئُ نَفۡسِيٓۚ إِنَّ ٱلنَّفۡسَ لَأَمَّارَةُۢ بِٱلسُّوٓءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّيٓۚ إِنَّ رَبِّي غَفُورٞ رَّحِيمٞ

ߒߠߋ ߕߍ߫ ߒ ߖߘߍ߬ ߟߊߜߍ߫ ߟߊ߫ ߘߋ߬، ߓߊ ߣߌ ߦߋ߫ ߟߐ߬ ߞߍ߫ ߟߊ߫ ߖߎ߯ߡߊ߲ ߠߊ߫ ߟߋ߬ ߛߎߋ߫، ߝߏ߫ ߒ ߡߊ߰ߙߌ ߓߊ߯ ߤߌߣߊ߫ ߡߍ߲ ߠߊ߫، ߓߊ ߒ ߡߊ߰ߙߌ ߦߋ߫ ߡߊ߬ߞߕߏ߬ߟߊ߫ ߘߌ߫ ߊ߰ ߤߌߣߟߊ߫ ߘߌ߫

வசனம்: 54

وَقَالَ ٱلۡمَلِكُ ٱئۡتُونِي بِهِۦٓ أَسۡتَخۡلِصۡهُ لِنَفۡسِيۖ فَلَمَّا كَلَّمَهُۥ قَالَ إِنَّكَ ٱلۡيَوۡمَ لَدَيۡنَا مَكِينٌ أَمِينٞ

ߡߊ߲߬ߛߊ ߣߊ߬ ߘߴߊ߬ ߝߐ߫ ߞߏ߫ ߊߟߎ߯ ߣߵߊ߬ ߘߌ߫ ߒ ߡߊ߬߸ ߒ ߧߴߊ߬ ߞߍ߫ ߒ ߖߍ߬ߘߍ ߘߎ߲߬ߘߎ߬ߡߊ ߘߌ߫، ߡߊ߲߬ߛߊ ߣߵߊ߬ ߞߎߡߊߢߐ߲߯ߦߊ߫ ߟߊ ߸ ߊ߬ ߞߊ߲߫ ߊ߬ ߡߊ߬ ߞߏ߫ ߌ ߡߝߊߣߍ߲߫ ߠߋ߫ ߒ߬ߠߎ߬ ߓߘߊ ߦߊ߲߬ ߓߌ߬ ߸ ߌ ߦߋ߫ ߟߊߒߠߊߒߕߋ߫ ߘߌ߫

வசனம்: 55

قَالَ ٱجۡعَلۡنِي عَلَىٰ خَزَآئِنِ ٱلۡأَرۡضِۖ إِنِّي حَفِيظٌ عَلِيمٞ

‹ ߦߛߎߝߎ߫ › ߞߊ߲߫߸ ߞߏ߫ ߒ߬ߓߊ߬ ߌ ߦߋ߫ ߒ ߓߌ߬ߟߊ߫ ߖߡߊ߬ߣߊ ߡߣߐ߬ߓߏ߲ ߠߎ߫ ߞߎ߲߬ߠߊ߫، ߓߊ ߒߠߋ ߦߋ߫ ߝߋ߲߫ ߠߊߕߊ߲ߞߟߊ߫ ߞߎߛߊ߲ ߠߋ߬ ߘߌ߫

வசனம்: 56

وَكَذَٰلِكَ مَكَّنَّا لِيُوسُفَ فِي ٱلۡأَرۡضِ يَتَبَوَّأُ مِنۡهَا حَيۡثُ يَشَآءُۚ نُصِيبُ بِرَحۡمَتِنَا مَن نَّشَآءُۖ وَلَا نُضِيعُ أَجۡرَ ٱلۡمُحۡسِنِينَ

ߊ߲ ߞߊ߬ ߦߛߎߝߎ߫ ߡߝߊ߫ ߖߡߊ߬ߣߊ ߞߣߐ߫ ߕߋ߲߬ ߠߋ߬ ߸ ߊ߬ ߦߴߊ߬ ߡߊߞߍ߫ ߝߊ߲߭ ߓߍ߯ ߘߐ߫ ߡߍ߲ ߓߊ߯ ߊ߬ ߘߌߦߊ߫، ߊ߲ ߘߏ߲߬ ߦߋ߫ ߒ߬ ߠߊ߫ ߤߌߣߊ ߟߊߛߋ߫ ߟߊ߫ ߡߐ߰ ߟߋ߬ ߡߊ߬ ߡߍ߲ ߓߊ߯ ߒ߬ ߘߌߦߊ߫، ߊ߲ ߘߏ߲߬ ߕߍ߫ ߢߊ߬ߓߊ߮ ߟߎ߫ ߛߊ߬ߙߊ ߕߌߢߍ߫ ߟߊ߫

வசனம்: 57

وَلَأَجۡرُ ٱلۡأٓخِرَةِ خَيۡرٞ لِّلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَكَانُواْ يَتَّقُونَ

ߟߊߞߌߙߊ߫ ߛߊ߬ߙߊ ߟߋ߫ ߘߏ߲߬ ߞߊ߫ ߝߌ߬ߛߊ߫ ߏ߬ ߘߌ߫ ߡߐ߰ ߟߎ߬ ߦߋ߫ ߡߍ߲ ߠߎ߫ ߟߊߒߘߦߊߓߊ߮ ߟߎ߬ ߘߌ߫ ߸ ߊ߬ ߣߴߊ߬ߟߎ߫ ߕߘߍ߬ ߊ߬ߟߎ߬ ߝߊ߲ߕߊ߲߬ߞߊ߬ ߟߊ߫

வசனம்: 58

وَجَآءَ إِخۡوَةُ يُوسُفَ فَدَخَلُواْ عَلَيۡهِ فَعَرَفَهُمۡ وَهُمۡ لَهُۥ مُنكِرُونَ

ߕߙߍ߫ ߸ ߦߛߎߝߎ߫ ߓߊߘߋ߲ ߠߎ߫ ߣߊ߬ ߘߊ߫ ߞߊ߬ ߘߏ߲߬ ߊ߬ ߞߊ߲߬ ߸ ߊ߬ߟߋ ߞߵߊ߬ߟߎ߬ ߟߐ߲߫ ߞߵߊ߬ ߕߘߍ߬ ߏ߬ ߟߎ߬ ߓߘߊ߫ ߝߌ߬ߟߌ߫ ߊ߬ ߡߊ߬

வசனம்: 59

وَلَمَّا جَهَّزَهُم بِجَهَازِهِمۡ قَالَ ٱئۡتُونِي بِأَخٖ لَّكُم مِّنۡ أَبِيكُمۡۚ أَلَا تَرَوۡنَ أَنِّيٓ أُوفِي ٱلۡكَيۡلَ وَأَنَا۠ خَيۡرُ ٱلۡمُنزِلِينَ

ߊ߬ ߣߵߊ߬ߟߎ߫ ߘߏ߬ߣߌ߲ ߠߎ߬ ߘߐߓߍ߲߬ ߠߊ ߝߋߎ߫ ߊ߬ ߞߊ߲߫ ߞߏ߫ ߊߟߎ߯ ߣߵߊߟߎ߫ ߝߊ߬ߘߋ߲߬ ߘߐ߯ߞߍߣߍ߲ ߘߌ߫ ߒ ߡߊ߬ ( ߛߋ߲߬ߢߊ߬ ߜߘߍ߫ )، ߊߟߎ߫ ߡߴߊ߬ ߦߋ߫ ߒ ߧߋ߫ ߛߎߡߊ߲ߟߊ߲ ߠߝߊ߫ ߟߊ߫߸ ߊ߬ ߣߌ߫ ߒ ߧߋ߫ ߟߊ߬ߖߌ߬ߦߊ߬ߟߌ߬ߟߊ ߟߎ߬ ߘߐ߫ ߢߌ߬ߡߊ ߘߌ߫߹؟

வசனம்: 60

فَإِن لَّمۡ تَأۡتُونِي بِهِۦ فَلَا كَيۡلَ لَكُمۡ عِندِي وَلَا تَقۡرَبُونِ

ߣߴߊߟߎ߫ ߡߊ߫ ߣߵߊ߬ ߘߌ߫ ߒ߬ߤߤߎ߲߮ ߸ ߛߎߡߊ߲ߠߌ߲߫ ߕߴߊߟߎ߫ ߦߋ߫ ߒ ߓߘߊ، ߊ߬ ߣߴߊߟߎ߫ ߝߊ߲߭ ߞߊߣߵߊߟߎ߫ ߡߊߘߏ߲߬ ߒ ߠߊ߫ ߏ߬ ߘߐ߫ ߟߋ߬

வசனம்: 61

قَالُواْ سَنُرَٰوِدُ عَنۡهُ أَبَاهُ وَإِنَّا لَفَٰعِلُونَ

ߊ߬ߟߎ߬ ߞߊ߲߫ ߞߏ߫ ߊ߲ ߘߌߣߵߊ߬ ߢߌߣߴߊ߬ ߝߊ߬ ߟߊ߫ ߸ ߊ߲ ߘߏ߲߬ ߘߴߏ߬ ߞߍ߫ ߟߋ߬ ߘߍ߯

வசனம்: 62

وَقَالَ لِفِتۡيَٰنِهِ ٱجۡعَلُواْ بِضَٰعَتَهُمۡ فِي رِحَالِهِمۡ لَعَلَّهُمۡ يَعۡرِفُونَهَآ إِذَا ٱنقَلَبُوٓاْ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِمۡ لَعَلَّهُمۡ يَرۡجِعُونَ

‹ ߦߛߎߝߎ߫ › ߞߊ߲߫ ߊ߬ ߟߊ߫ ߝߎߣߎ߲ߞߋ ߟߎ߬ ߦߋ߫ ߸ ߞߏ߫ ߊߟߎ߫ ߦߴߊ߬ߟߎ߬ ߟߊ߫ ߞߙߊ߬ߖߊߥߏ ߛߐ߲߬ߞߐ ߟߎ߫ ߓߌ߬ߟߴߊ߬ߟߎ߬ ߟߊ߫ ߘߏ߬ߣߌ߲ ߠߎ߬ ߘߐ߫ ߸ ߛߴߊ߬ߟߎ߬ ߘߴߏ߬ ߟߐ߲߫ ߊ߬ߟߎ߬ ߓߊ߯ ߛߊ߬ߦߌ߫ ߊ߬ߟߎ߬ ߓߘߊߡߐ߮ ߟߎ߫ ߡߊ߬ ߕߎ߬ߡߊ ߡߍ߲، ߖߐ߲߬ߛߴߊ߬ߟߎ߬ ߘߴߊ߬ߟߎ߬ ߞߐߛߊ߬ߦߌ߲߬

வசனம்: 63

فَلَمَّا رَجَعُوٓاْ إِلَىٰٓ أَبِيهِمۡ قَالُواْ يَٰٓأَبَانَا مُنِعَ مِنَّا ٱلۡكَيۡلُ فَأَرۡسِلۡ مَعَنَآ أَخَانَا نَكۡتَلۡ وَإِنَّا لَهُۥ لَحَٰفِظُونَ

ߊ߬ߟߎ߫ ߛߊ߬ߦߌ߬ߣߍ߲ ߊ߬ߟߎ߫ ߝߊ߬ ߡߊ߬ ߸ ߊ߬ߟߎ߬ ߞߊ߲߫ ߞߏ߫ ߊ߲ ߝߊ߬ ߸ ߛߎߡߊ߲ߠߌ߲ ߓߘߊ߫ ߞߎ߬ߡߊ߲߬ߘߌ߫ ߒ߬ ߡߊ߬ ، ߌ ߦߴߊ߲ ߘߐ߯ߣߍ߲ ߓߌ߬ߟߵߊ߲ ߝߍ߬ ߞߟߋ߫ ߊ߲ ߧߋ߫ ߛߎߡߊ߲ߠߌ߲ ߛߐ߬ߘߐ߲߬ (ߏ ߣߎ߬ߡߊ߬)، ߊ߲ ߘߏ߲߬ ߘߌ߫ ߒ߬ ߖߊ߲߬ߕߏ߫ ߊ߬ ߘߐ߫