மொழிபெயர்ப்பு அத்தியாயம் அத்தவ்பா - பிரெஞ்சு மொழிபெயர்ப்பு- நூர் சர்வதேச நிலையம் - பக்க எண் 205 - அல்குர்ஆன் கலைக்களஞ்சியம்

வசனம்: 112

ٱلتَّٰٓئِبُونَ ٱلۡعَٰبِدُونَ ٱلۡحَٰمِدُونَ ٱلسَّٰٓئِحُونَ ٱلرَّٰكِعُونَ ٱلسَّٰجِدُونَ ٱلۡأٓمِرُونَ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَٱلنَّاهُونَ عَنِ ٱلۡمُنكَرِ وَٱلۡحَٰفِظُونَ لِحُدُودِ ٱللَّهِۗ وَبَشِّرِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ

112. Ceux-là sont ceux qui se repentent, qui adorent (Allah), qui Le louent, qui jeûnent, qui s’inclinent, qui se prosternent, qui prescrivent le convenable et proscrivent le condamnable, et ceux qui respectent les limites établies par Allah (hudûd). Annonce donc l’heureuse nouvelle aux croyants.

வசனம்: 113

مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ أَن يَسۡتَغۡفِرُواْ لِلۡمُشۡرِكِينَ وَلَوۡ كَانُوٓاْ أُوْلِي قُرۡبَىٰ مِنۢ بَعۡدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمۡ أَنَّهُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَحِيمِ

113. Il ne convient ni au Prophète, ni à ceux qui ont cru, d’implorer le pardon pour les associâtres, même s’ils sont leurs proches parents, après avoir eu la preuve évidente que ces derniers sont les hôtes de l’Enfer.

வசனம்: 114

وَمَا كَانَ ٱسۡتِغۡفَارُ إِبۡرَٰهِيمَ لِأَبِيهِ إِلَّا عَن مَّوۡعِدَةٖ وَعَدَهَآ إِيَّاهُ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُۥٓ أَنَّهُۥ عَدُوّٞ لِّلَّهِ تَبَرَّأَ مِنۡهُۚ إِنَّ إِبۡرَٰهِيمَ لَأَوَّٰهٌ حَلِيمٞ

114. Quant au pardon qu’Abraham implora pour son père, il ne le fit que parce qu’il le lui avait déjà promis.^[210] Or, lorsqu’il eut la preuve évidente qu’il était l’ennemi d’Allah, il le désavoua. Car Abraham n’avait de cesse d’implorer et était magnanime.

[210] Abraham (paix sur lui) avait promis à son père : « J’implorerai le pardon pour toi. » Il voulait l’éloigner de l’idolâtrie et le gagner à la religion d’Allah. Mais, constatant l’opiniâtreté de son père, Abraham finira par le désavouer et il renoncera à sa promesse.

வசனம்: 115

وَمَا كَانَ ٱللَّهُ لِيُضِلَّ قَوۡمَۢا بَعۡدَ إِذۡ هَدَىٰهُمۡ حَتَّىٰ يُبَيِّنَ لَهُم مَّا يَتَّقُونَۚ إِنَّ ٱللَّهَ بِكُلِّ شَيۡءٍ عَلِيمٌ

115. Allah n’égare point les gens après les avoir guidés vers le droit chemin (hadâhum) et avant de leur avoir montré clairement ce dont ils doivent se préserver. Allah Sait parfaitement Toute chose.

வசனம்: 116

إِنَّ ٱللَّهَ لَهُۥ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۖ يُحۡيِۦ وَيُمِيتُۚ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ مِن وَلِيّٖ وَلَا نَصِيرٖ

116. Allah a la royauté des cieux et de la terre. Il fait vivre et fait mourir, et vous n’avez, en dehors d’Allah, ni protecteur ni soutien.

வசனம்: 117

لَّقَد تَّابَ ٱللَّهُ عَلَى ٱلنَّبِيِّ وَٱلۡمُهَٰجِرِينَ وَٱلۡأَنصَارِ ٱلَّذِينَ ٱتَّبَعُوهُ فِي سَاعَةِ ٱلۡعُسۡرَةِ مِنۢ بَعۡدِ مَا كَادَ يَزِيغُ قُلُوبُ فَرِيقٖ مِّنۡهُمۡ ثُمَّ تَابَ عَلَيۡهِمۡۚ إِنَّهُۥ بِهِمۡ رَءُوفٞ رَّحِيمٞ

117. Allah a accepté le repentir du Prophète, des Émigrés et des Alliés qui l’avaient suivi aux heures pénibles, alors que les cœurs de certains d’entre eux allaient être dévoyés. Puis Il a accepté leur repentir car, à leur égard, Il est Tout Compatissant et Tout Miséricordieux.