மொழிபெயர்ப்பு வசனம் 118 அத்தியாயம் ஸூரா அத்தவ்பா - மெசிடோனிய மொழிபெயர்ப்பு - அல்குர்ஆன் கலைக்களஞ்சியம்

வசனம்: 118

وَعَلَى ٱلثَّلَٰثَةِ ٱلَّذِينَ خُلِّفُواْ حَتَّىٰٓ إِذَا ضَاقَتۡ عَلَيۡهِمُ ٱلۡأَرۡضُ بِمَا رَحُبَتۡ وَضَاقَتۡ عَلَيۡهِمۡ أَنفُسُهُمۡ وَظَنُّوٓاْ أَن لَّا مَلۡجَأَ مِنَ ٱللَّهِ إِلَّآ إِلَيۡهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيۡهِمۡ لِيَتُوبُوٓاْۚ إِنَّ ٱللَّهَ هُوَ ٱلتَّوَّابُ ٱلرَّحِيمُ

118. А на тие троjца коишто изостанаа, и тоа дури кога земјата, колку и да беше пространа, тесна им стана, и кога им се стисна во душите нивни, кога увидоа дека нема прибежиште од Аллах туку само кај Него. Тој потоа и на нив им прости за и во иднина да се каат, бидејќи Аллах, навистина, го прима покајанието и Милостив е.