மொழிபெயர்ப்பு வசனம் 147 அத்தியாயம் ஆலஇம்ரான் - அல்முக்தஸர் பீ தப்ஸீரில் குர்ஆனில் கரீமுக்கான பாரசீக மொழிபெயர்ப்பு - அல்குர்ஆன் கலைக்களஞ்சியம்

வசனம்: 147

وَمَا كَانَ قَوْلَهُمْ اِلَّاۤ اَنْ قَالُوْا رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوْبَنَا وَاِسْرَافَنَا فِیْۤ اَمْرِنَا وَثَبِّتْ اَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَی الْقَوْمِ الْكٰفِرِیْنَ ۟

و وقتی این بلا بر آنها نازل شد پاسخ این شکیبایان جز این نبود که گفتند: پروردگارا! گناهان‌مان و تجاوز ما از حدود را بیامرز، و گام‌های‌مان را هنگام رویارویی با دشمن‌مان استوار ساز و ما را بر گروهی‌که به تو کفر می‌ورزند پیروز گردان.

இப்பக்கத்தின் வசனங்களிலுள்ள பயன்கள்:

• الابتلاء سُنَّة إلهية يتميز بها المجاهدون الصادقون الصابرون من غيرهم.

ابتلا و امتحان، سنتی الهی است که مجاهدان راستین و شکیبا، به وسیله ی آن از دیگران متمایز می شوند.

• يجب ألا يرتبط الجهاد في سبيل الله والدعوة إليه بأحد من البشر مهما علا قدره ومقامه.

واجب است که جهاد در راه الله و دعوت به‌سوی آن به هیچ بشری هر چند که دارای ارزش و مقام والایی باشد وابسته نباشد.

• أعمار الناس وآجالهم ثابتة عند الله تعالى، لا يزيدها الحرص على الحياة، ولا ينقصها الإقدام والشجاعة.

عمر و اجل مردم نزد الله متعال ثابت است، حرص بر دنیا بر آن نمی‌افزاید و دلیری و شجاعت از آن نمی‌کاهد.

• تختلف مقاصد الناس ونياتهم، فمنهم من يريد ثواب الله، ومنهم من يريد الدنيا، وكلٌّ سيُجازَى على نيَّته وعمله.

اهداف و نیت‌های مردم با هم مختلف است، برخی از آنها ثواب الله را می‌جویند و برخی از آنها دنیا را می‌طلبند، و هرکس بر اساس نیت و عمل خویش جزا داده می‌شود.