భావార్ధాల అనువాదం సూరహ్ సూరహ్ అల్-అహ్'జాబ్ - الترجمة البشتوية - رواد - పవిత్ర ఖుర్ఆన్ యొక్క ఎన్సైక్లోపీడియా

الأحزاب

వచనం: 1

یٰۤاَیُّهَا النَّبِیُّ اتَّقِ اللّٰهَ وَلَا تُطِعِ الْكٰفِرِیْنَ وَالْمُنٰفِقِیْنَ ؕ— اِنَّ اللّٰهَ كَانَ عَلِیْمًا حَكِیْمًا ۟ۙ

ای نبي (همیشه) ویره کوه له الله تعالی څخه او د کافرانو او منافقانو خبره مه منه، بې شکه الله تعالی ډېر پوهه حکمتونو والا دی.

వచనం: 2

وَّاتَّبِعْ مَا یُوْحٰۤی اِلَیْكَ مِنْ رَّبِّكَ ؕ— اِنَّ اللّٰهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُوْنَ خَبِیْرًا ۟ۙ

او تابع اوسه د هغه چې وحې کیږي تا ته له طرفه د رب ستا نه، بې شکه الله ستاسو پر عملونو خبردار دی.

వచనం: 3

وَّتَوَكَّلْ عَلَی اللّٰهِ ؕ— وَكَفٰی بِاللّٰهِ وَكِیْلًا ۟

او پر الله بروسه كوه او هماغه الله د كار جوړونكي په توګه بس دى.

వచనం: 4

مَا جَعَلَ اللّٰهُ لِرَجُلٍ مِّنْ قَلْبَیْنِ فِیْ جَوْفِهٖ ۚ— وَمَا جَعَلَ اَزْوَاجَكُمُ الّٰٓـِٔیْ تُظٰهِرُوْنَ مِنْهُنَّ اُمَّهٰتِكُمْ ۚ— وَمَا جَعَلَ اَدْعِیَآءَكُمْ اَبْنَآءَكُمْ ؕ— ذٰلِكُمْ قَوْلُكُمْ بِاَفْوَاهِكُمْ ؕ— وَاللّٰهُ یَقُوْلُ الْحَقَّ وَهُوَ یَهْدِی السَّبِیْلَ ۟

الله د يو سړي ګوګل (سینه) كې دوه زړونه نه دي ايښي او نه يې ستاسو هغه مېرمنې چې تاسو ميندې ورته ويلي وي، ستاسي (اصلي) ميندې ګرځولې، او نه يې ستاسو په زویتوب بللي ستاسي (اصلي) زامن ګرځولي، دا هسې ستاسي د خولې خبره ده او الله حق وايي او همغه سمه لار ښايي.

వచనం: 5

اُدْعُوْهُمْ لِاٰبَآىِٕهِمْ هُوَ اَقْسَطُ عِنْدَ اللّٰهِ ۚ— فَاِنْ لَّمْ تَعْلَمُوْۤا اٰبَآءَهُمْ فَاِخْوَانُكُمْ فِی الدِّیْنِ وَمَوَالِیْكُمْ ؕ— وَلَیْسَ عَلَیْكُمْ جُنَاحٌ فِیْمَاۤ اَخْطَاْتُمْ بِهٖ وَلٰكِنْ مَّا تَعَمَّدَتْ قُلُوْبُكُمْ ؕ— وَكَانَ اللّٰهُ غَفُوْرًا رَّحِیْمًا ۟

هغوى د خپلو پلرونو په نامه وبولئ، د الله پر وړاندې همدا پوره انصاف دى، خو كه پلرونه يې نه پېژنئ نو په دين كې خو ستاسي ورونه او دوستان دي. او په څه كې چې تاسي خطا شوي ياست څه ګناه درباندې نشته، خو هغه څه چې زړونو مو قصد كړى وي (ګناه ده) او الله بخښونكی مهربان دى.

వచనం: 6

اَلنَّبِیُّ اَوْلٰی بِالْمُؤْمِنِیْنَ مِنْ اَنْفُسِهِمْ وَاَزْوَاجُهٗۤ اُمَّهٰتُهُمْ ؕ— وَاُولُوا الْاَرْحَامِ بَعْضُهُمْ اَوْلٰی بِبَعْضٍ فِیْ كِتٰبِ اللّٰهِ مِنَ الْمُؤْمِنِیْنَ وَالْمُهٰجِرِیْنَ اِلَّاۤ اَنْ تَفْعَلُوْۤا اِلٰۤی اَوْلِیٰٓىِٕكُمْ مَّعْرُوْفًا ؕ— كَانَ ذٰلِكَ فِی الْكِتٰبِ مَسْطُوْرًا ۟

(دا) نبي پر مومنانو له خپلو ځانو هم زيات حق لرونكى دى او د هغه مېرمنې د دوى ميندې دي او د الله كتاب كې د خپلوۍ څښتنان يو پر بل ډېر حق لرونكي دي نظر له نورو مومنانو او مهاجرينو، مګر كه تاسي له خپلو دوستانو سره څه ښېګڼه وكړئ، همدا په كتاب كې ليكل شوي دي.

వచనం: 7

وَاِذْ اَخَذْنَا مِنَ النَّبِیّٖنَ مِیْثَاقَهُمْ وَمِنْكَ وَمِنْ نُّوْحٍ وَّاِبْرٰهِیْمَ وَمُوْسٰی وَعِیْسَی ابْنِ مَرْیَمَ ۪— وَاَخَذْنَا مِنْهُمْ مِّیْثَاقًا غَلِیْظًا ۟ۙ

او هغه مهال چې موږ له پېغمبرانو او له تا، نوح، ابراهيم، موسى او د مريمې زوى عيسى نه لوظ واخيست، او ښه پوخ لوظ مو ترې واخيست.

వచనం: 8

لِّیَسْـَٔلَ الصّٰدِقِیْنَ عَنْ صِدْقِهِمْ ۚ— وَاَعَدَّ لِلْكٰفِرِیْنَ عَذَابًا اَلِیْمًا ۟۠

څو له ریښتينو څخه د هغوى د ریښتیا پوښتنه وكړي، او كافرانو ته خو يې دردوونکی عذاب چمتو كړى.

వచనం: 9

یٰۤاَیُّهَا الَّذِیْنَ اٰمَنُوا اذْكُرُوْا نِعْمَةَ اللّٰهِ عَلَیْكُمْ اِذْ جَآءَتْكُمْ جُنُوْدٌ فَاَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ رِیْحًا وَّجُنُوْدًا لَّمْ تَرَوْهَا ؕ— وَكَانَ اللّٰهُ بِمَا تَعْمَلُوْنَ بَصِیْرًا ۟ۚ

اې مومنانو د الله (هغه) نعمت درياد كړئ چې كله تاسي ته لښكرې راغلې نو موږ پر هغوى سيلۍ او داسې لښكرې را واستولې چې تاسي نه ليدلې او الله ستاسي په كړو وړو ښه ليدونكى دى.

వచనం: 10

اِذْ جَآءُوْكُمْ مِّنْ فَوْقِكُمْ وَمِنْ اَسْفَلَ مِنْكُمْ وَاِذْ زَاغَتِ الْاَبْصَارُ وَبَلَغَتِ الْقُلُوْبُ الْحَنَاجِرَ وَتَظُنُّوْنَ بِاللّٰهِ الظُّنُوْنَا ۟ؕ

كله چې هغوى تاسي ته له پاسه او لاندې خوا نه راغلل، او کله چې سترګې كږې شوې او زړونه ستونو ته راورسېدل او په الله مو راز راز ګمانونه وكړل.

వచనం: 11

هُنَالِكَ ابْتُلِیَ الْمُؤْمِنُوْنَ وَزُلْزِلُوْا زِلْزَالًا شَدِیْدًا ۟

هملته مومنان وازمايل شول او په سختو لړځولو سره ولړځول شول.

వచనం: 12

وَاِذْ یَقُوْلُ الْمُنٰفِقُوْنَ وَالَّذِیْنَ فِیْ قُلُوْبِهِمْ مَّرَضٌ مَّا وَعَدَنَا اللّٰهُ وَرَسُوْلُهٗۤ اِلَّا غُرُوْرًا ۟

او كله چې منافقانو او هغو چې زړونو كې یې ناروغي ده، وويل: موږ سره الله او د هغه رسول پرته له تېرېستلو (دوکې) د بل څه ژمنه نه ده كړې!

వచనం: 13

وَاِذْ قَالَتْ طَّآىِٕفَةٌ مِّنْهُمْ یٰۤاَهْلَ یَثْرِبَ لَا مُقَامَ لَكُمْ فَارْجِعُوْا ۚ— وَیَسْتَاْذِنُ فَرِیْقٌ مِّنْهُمُ النَّبِیَّ یَقُوْلُوْنَ اِنَّ بُیُوْتَنَا عَوْرَةٌ ۛؕ— وَمَا هِیَ بِعَوْرَةٍ ۛۚ— اِنْ یُّرِیْدُوْنَ اِلَّا فِرَارًا ۟

او كله چې د هغوى يوې ډلې وويل: اې د يثرب خلكو ستاسي د ټينګې ځاى نشته بېرته وګرځئ، او يوه (بله) ډله يې پېغمبر نه (د تللو) اجازه غواړي وايي: بې شکه زموږ كورونه تش پراته دي، او حال دا چې هغه تش نه وو، هغوی له تېښتې پرته څه نه غوښتل.

వచనం: 14

وَلَوْ دُخِلَتْ عَلَیْهِمْ مِّنْ اَقْطَارِهَا ثُمَّ سُىِٕلُوا الْفِتْنَةَ لَاٰتَوْهَا وَمَا تَلَبَّثُوْا بِهَاۤ اِلَّا یَسِیْرًا ۟

او كه د مدينې له شاوخوا پر دوى (لښكرې) ورننوځي، بيا فتنه (كفر يا شرک) ترې وغوښتل شي، خامخا به يې تر سره كړي، او څه ځنډ به پكې ونه كړي مګر لږ.

వచనం: 15

وَلَقَدْ كَانُوْا عَاهَدُوا اللّٰهَ مِنْ قَبْلُ لَا یُوَلُّوْنَ الْاَدْبَارَ ؕ— وَكَانَ عَهْدُ اللّٰهِ مَسْـُٔوْلًا ۟

او بې شكه دوى لا مخكې الله سره لوظ كړى و چې هيڅكله به (جګړه كې) شا نه ګرځوي او د الله سره شوې ژمنه پوښتل کېږي.

వచనం: 16

قُلْ لَّنْ یَّنْفَعَكُمُ الْفِرَارُ اِنْ فَرَرْتُمْ مِّنَ الْمَوْتِ اَوِ الْقَتْلِ وَاِذًا لَّا تُمَتَّعُوْنَ اِلَّا قَلِیْلًا ۟

ورته ووايه: كه تاسي له مرګ يا وژنې وتښتئ، نو دا تېښته به هيڅ ګټه درته ونه كړي او بيا به د ژوند ګټه هم درنكړل شي مګر لږ (وخت).

వచనం: 17

قُلْ مَنْ ذَا الَّذِیْ یَعْصِمُكُمْ مِّنَ اللّٰهِ اِنْ اَرَادَ بِكُمْ سُوْٓءًا اَوْ اَرَادَ بِكُمْ رَحْمَةً ؕ— وَلَا یَجِدُوْنَ لَهُمْ مِّنْ دُوْنِ اللّٰهِ وَلِیًّا وَّلَا نَصِیْرًا ۟

ورته ووايه هغه څوك دى چې تاسي له الله نه وژغوري، كه چېرې هغه څه بدي يا رحمت درته وغواړي؟ او هغوى به الله نه پرته خپل ځانته نه كوم دوست ومومي نه مرستندوى.

వచనం: 18

قَدْ یَعْلَمُ اللّٰهُ الْمُعَوِّقِیْنَ مِنْكُمْ وَالْقَآىِٕلِیْنَ لِاِخْوَانِهِمْ هَلُمَّ اِلَیْنَا ۚ— وَلَا یَاْتُوْنَ الْبَاْسَ اِلَّا قَلِیْلًا ۟ۙ

بې شكه الله تاسو څخه هغه كسان ښه پېژني چې (له جهاد نه) ايسارول كوي او خپلو ورونو (ملګرو) ته وايي: موږ خواته راځئ، او هغوى جګړې ته ډېر لږ راځي.

వచనం: 19

اَشِحَّةً عَلَیْكُمْ ۖۚ— فَاِذَا جَآءَ الْخَوْفُ رَاَیْتَهُمْ یَنْظُرُوْنَ اِلَیْكَ تَدُوْرُ اَعْیُنُهُمْ كَالَّذِیْ یُغْشٰی عَلَیْهِ مِنَ الْمَوْتِ ۚ— فَاِذَا ذَهَبَ الْخَوْفُ سَلَقُوْكُمْ بِاَلْسِنَةٍ حِدَادٍ اَشِحَّةً عَلَی الْخَیْرِ ؕ— اُولٰٓىِٕكَ لَمْ یُؤْمِنُوْا فَاَحْبَطَ اللّٰهُ اَعْمَالَهُمْ ؕ— وَكَانَ ذٰلِكَ عَلَی اللّٰهِ یَسِیْرًا ۟

هغوى ستاسو په هكله بخيلان دي، خو كله چې وېره راشي نو بيا به يې وينې چې سترګې يې چورلي او داسې درته ګوري لكه د مرګ بيهوشي چې پرې راغلې وي، خو كله چې ډار ختم شي نو په خپلو تېرو ژبو سره تاسي غندي، په خير كې ډېر بخيلان دي، هغوى ايمان نه دى راوړى، نو الله يې عملونه برباد كړل او دا الله ته (ډېره) اسانه ده.

వచనం: 20

یَحْسَبُوْنَ الْاَحْزَابَ لَمْ یَذْهَبُوْا ۚ— وَاِنْ یَّاْتِ الْاَحْزَابُ یَوَدُّوْا لَوْ اَنَّهُمْ بَادُوْنَ فِی الْاَعْرَابِ یَسْاَلُوْنَ عَنْ اَنْۢبَآىِٕكُمْ ؕ— وَلَوْ كَانُوْا فِیْكُمْ مَّا قٰتَلُوْۤا اِلَّا قَلِیْلًا ۟۠

دوى ګومان كوي چې لښكرې (د مشركانو) بېرته نه دي تللې، او كه دا لښكرې بيا راشي نو خوښوي دوی چې كاشكې دوى په مېرو كې له كوچيانو سره واى (او) ستاسي د حالاتو پوښتنې يې كولاى، او كه دوى په تاسي كې موجود هم واى نو ډېر لږ به جنګېدلي وو.

వచనం: 21

لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِیْ رَسُوْلِ اللّٰهِ اُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَنْ كَانَ یَرْجُوا اللّٰهَ وَالْیَوْمَ الْاٰخِرَ وَذَكَرَ اللّٰهَ كَثِیْرًا ۟ؕ

بېشكه تاسي لپاره د رسول الله په تابعدارۍ کې ښائسته پېروي شته، د هغه چا لپاره چې د الله او د اّخرت له ورځې هيله لري او الله ډېر يادوي.

వచనం: 22

وَلَمَّا رَاَ الْمُؤْمِنُوْنَ الْاَحْزَابَ ۙ— قَالُوْا هٰذَا مَا وَعَدَنَا اللّٰهُ وَرَسُوْلُهٗ وَصَدَقَ اللّٰهُ وَرَسُوْلُهٗ ؗ— وَمَا زَادَهُمْ اِلَّاۤ اِیْمَانًا وَّتَسْلِیْمًا ۟ؕ

او كله چې مومنانو هغه لښكرې وليدې ویې ویل: دا خو هماغه دي چې الله او رسول يې موږ سره ژمنه كړې وه، الله او رسول يې ریښتيا ويلي وو، او پرته له ايمان او تابعدارۍ يې د هغو بل څه ور زيات نه كړل.

వచనం: 23

مِنَ الْمُؤْمِنِیْنَ رِجَالٌ صَدَقُوْا مَا عَاهَدُوا اللّٰهَ عَلَیْهِ ۚ— فَمِنْهُمْ مَّنْ قَضٰی نَحْبَهٗ وَمِنْهُمْ مَّنْ یَّنْتَظِرُ ۖؗ— وَمَا بَدَّلُوْا تَبْدِیْلًا ۟ۙ

له مومنانو ځينې داسې (نران) سړي هم شته چې په كوم شي يې الله سره لوظ كړى و هغه يې ریښتيا كړ، نو ځينو خو يې خپل نذر (منخته) پوره كړ (شهیدان شول)، او ځينې يې لا انتظار كوي او هيڅ كوم بدلون يې ونكړ.

వచనం: 24

لِّیَجْزِیَ اللّٰهُ الصّٰدِقِیْنَ بِصِدْقِهِمْ وَیُعَذِّبَ الْمُنٰفِقِیْنَ اِنْ شَآءَ اَوْ یَتُوْبَ عَلَیْهِمْ ؕ— اِنَّ اللّٰهَ كَانَ غَفُوْرًا رَّحِیْمًا ۟ۚ

دې لپاره چې الله ریښتينو ته د هغوى د ریښتیا بدله وركړي او منافقانو ته يې كه خوښه وه عذاب وركړي او يا يې توبه قبوله كړي، بې شكه الله بخښونكى مهربان دى.

వచనం: 25

وَرَدَّ اللّٰهُ الَّذِیْنَ كَفَرُوْا بِغَیْظِهِمْ لَمْ یَنَالُوْا خَیْرًا ؕ— وَكَفَی اللّٰهُ الْمُؤْمِنِیْنَ الْقِتَالَ ؕ— وَكَانَ اللّٰهُ قَوِیًّا عَزِیْزًا ۟ۚ

او الله كافران له غوسې سره داسې بېرته وګرځول چې هيڅ ګټه يې ترلاسه نكړه او له جګړې څخه الله مومنان وساتل، او الله زورور برلاسى دی.

వచనం: 26

وَاَنْزَلَ الَّذِیْنَ ظَاهَرُوْهُمْ مِّنْ اَهْلِ الْكِتٰبِ مِنْ صَیَاصِیْهِمْ وَقَذَفَ فِیْ قُلُوْبِهِمُ الرُّعْبَ فَرِیْقًا تَقْتُلُوْنَ وَتَاْسِرُوْنَ فَرِیْقًا ۟ۚ

او الله د اهل كتابو هغه خلك له خپلو كلاګانو راكوز كړل چې د هغوى (مشركانو) مرسته يې كړې وه، او په زړونو كې يې وېره ورواچوله، نو يوه ډله مو وژله او بله مو بندې كوله.

వచనం: 27

وَاَوْرَثَكُمْ اَرْضَهُمْ وَدِیَارَهُمْ وَاَمْوَالَهُمْ وَاَرْضًا لَّمْ تَطَـُٔوْهَا ؕ— وَكَانَ اللّٰهُ عَلٰی كُلِّ شَیْءٍ قَدِیْرًا ۟۠

او د هغوى زمكه، كورونه او مالونه يې تاسي ته په ميراث دركړل، او هغه زمكه هم چې تاسو نه وه لتاړ (پښو لاندې) كړې او الله په هر څه قادر واکمن دی.

వచనం: 28

یٰۤاَیُّهَا النَّبِیُّ قُلْ لِّاَزْوَاجِكَ اِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ الْحَیٰوةَ الدُّنْیَا وَزِیْنَتَهَا فَتَعَالَیْنَ اُمَتِّعْكُنَّ وَاُسَرِّحْكُنَّ سَرَاحًا جَمِیْلًا ۟

اې پېغمبره! خپلو مېرمنو ته دې ووايه چې كه تاسي د دنيا ژوند او د هغې د ښكلا سامان غواړئ نو راشئ چې څه نا څه شيان دركړم او په ښه ډول مو رخصت كړم.

వచనం: 29

وَاِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ اللّٰهَ وَرَسُوْلَهٗ وَالدَّارَ الْاٰخِرَةَ فَاِنَّ اللّٰهَ اَعَدَّ لِلْمُحْسِنٰتِ مِنْكُنَّ اَجْرًا عَظِیْمًا ۟

او كه تاسي الله، د هغه رسول او د اّخرت كور غواړئ نو بې شكه الله له تاسو څخه نېك عمل کوونکو ته ستر اجر چمتو كړى دى.

వచనం: 30

یٰنِسَآءَ النَّبِیِّ مَنْ یَّاْتِ مِنْكُنَّ بِفَاحِشَةٍ مُّبَیِّنَةٍ یُّضٰعَفْ لَهَا الْعَذَابُ ضِعْفَیْنِ ؕ— وَكَانَ ذٰلِكَ عَلَی اللّٰهِ یَسِیْرًا ۟

اې د پېغمبر مېرمنو! له تاسي که څوك يو څرګند ناوړه كار وكړي نو د هغې لپاره به عذاب دوه برابره شي او دا الله ته (ډېره) اّسانه ده.

వచనం: 31

وَمَنْ یَّقْنُتْ مِنْكُنَّ لِلّٰهِ وَرَسُوْلِهٖ وَتَعْمَلْ صَالِحًا نُّؤْتِهَاۤ اَجْرَهَا مَرَّتَیْنِ ۙ— وَاَعْتَدْنَا لَهَا رِزْقًا كَرِیْمًا ۟

او له تاسې څخه چې هر څوك الله او د هغه رسول ته غاړه كيږدي او ښه كارونه وكړي نو اجر به يې دوه ځلې وركوو او هغې ته مو غوره روزي چمتو كړې ده.

వచనం: 32

یٰنِسَآءَ النَّبِیِّ لَسْتُنَّ كَاَحَدٍ مِّنَ النِّسَآءِ اِنِ اتَّقَیْتُنَّ فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذِیْ فِیْ قَلْبِهٖ مَرَضٌ وَّقُلْنَ قَوْلًا مَّعْرُوْفًا ۟ۚ

اې د نبى مېرمنو تاسي د نورو ښځو په څېر نه ياست، كه له الله وېره لرئ نو په خبرو كې نرمي (لچک) مه كوئ، چې بيا به هغه څوک په تمه شي چې په زړه كې يې مرض وي او سمه (زيږه) خبره كوئ.

వచనం: 33

وَقَرْنَ فِیْ بُیُوْتِكُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِیَّةِ الْاُوْلٰی وَاَقِمْنَ الصَّلٰوةَ وَاٰتِیْنَ الزَّكٰوةَ وَاَطِعْنَ اللّٰهَ وَرَسُوْلَهٗ ؕ— اِنَّمَا یُرِیْدُ اللّٰهُ لِیُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ اَهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَكُمْ تَطْهِیْرًا ۟ۚ

او خپلو كورو كې اوسئ او د لومړني جاهليت په څېر خپل ښايست مه څرګندوئ او بشپړ لمونځ كوئ، زكات وركوئ او د الله او د هغه د رسول خبره منئ، په حقيقت كې الله غواړي چې له تاسي ګناه لرې كړي ای (د نبي) كور والاوو، او ښه مو پاك كړي په پاکولو سره.

వచనం: 34

وَاذْكُرْنَ مَا یُتْلٰی فِیْ بُیُوْتِكُنَّ مِنْ اٰیٰتِ اللّٰهِ وَالْحِكْمَةِ ؕ— اِنَّ اللّٰهَ كَانَ لَطِیْفًا خَبِیْرًا ۟۠

او ياد کړئ د الله هغه آيتونه او حكمت (نبوي احاديث) چې ستاسي په كورونو كې لوستل كيږي، بې شکه الله په رازونو پوه خبردار دى.

వచనం: 35

اِنَّ الْمُسْلِمِیْنَ وَالْمُسْلِمٰتِ وَالْمُؤْمِنِیْنَ وَالْمُؤْمِنٰتِ وَالْقٰنِتِیْنَ وَالْقٰنِتٰتِ وَالصّٰدِقِیْنَ وَالصّٰدِقٰتِ وَالصّٰبِرِیْنَ وَالصّٰبِرٰتِ وَالْخٰشِعِیْنَ وَالْخٰشِعٰتِ وَالْمُتَصَدِّقِیْنَ وَالْمُتَصَدِّقٰتِ وَالصَّآىِٕمِیْنَ وَالصّٰٓىِٕمٰتِ وَالْحٰفِظِیْنَ فُرُوْجَهُمْ وَالْحٰفِظٰتِ وَالذّٰكِرِیْنَ اللّٰهَ كَثِیْرًا وَّالذّٰكِرٰتِ ۙ— اَعَدَّ اللّٰهُ لَهُمْ مَّغْفِرَةً وَّاَجْرًا عَظِیْمًا ۟

بېشكه مسلمان نارينه او مسلمانې ښځې، مومنان نارينه او مومنې ښځې، امر منونكي نارينه او امر منونكې ښځې، ريښتيني نارينه او ريښتونې ښځې، صبر كوونكي نارينه او صبر كوونكې ښځې، (د الله پر وړاندې) سرټيټوونكي نارينه او سرټيټوونكې ښځې، صدقه وركوونكي نارينه او صدقه وركوونكې ښځې، روژتيان نارينه او روژ تيانې ښځې، د خپلو شرمځايونو ساتونكي نارينه او ساتونكې ښځې، د الله ډېرډېر يادوونكي نارينه اود الله يادوونكې ښځې، دا (لس ډوله) خلك هغه كسان دي چې الله هغوی لپاره بخښنه او لوی اجر چمتو كړی دى.

వచనం: 36

وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَّلَا مُؤْمِنَةٍ اِذَا قَضَی اللّٰهُ وَرَسُوْلُهٗۤ اَمْرًا اَنْ یَّكُوْنَ لَهُمُ الْخِیَرَةُ مِنْ اَمْرِهِمْ ؕ— وَمَنْ یَّعْصِ اللّٰهَ وَرَسُوْلَهٗ فَقَدْ ضَلَّ ضَلٰلًا مُّبِیْنًا ۟

او كله چې الله او د هغه رسول د څه كار پرېکړه وكړي، نو هيڅ مومن او مومنې لره نه ښایي چې په خپلو کارونو کې خپله خوښه ولري، او څوك چې له الله او د هغه له رسوله سرغړونه وكړي، نو هغه بې لارې شو په يو څرګند بې لاريتوب سره.

వచనం: 37

وَاِذْ تَقُوْلُ لِلَّذِیْۤ اَنْعَمَ اللّٰهُ عَلَیْهِ وَاَنْعَمْتَ عَلَیْهِ اَمْسِكْ عَلَیْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللّٰهَ وَتُخْفِیْ فِیْ نَفْسِكَ مَا اللّٰهُ مُبْدِیْهِ وَتَخْشَی النَّاسَ ۚ— وَاللّٰهُ اَحَقُّ اَنْ تَخْشٰىهُ ؕ— فَلَمَّا قَضٰی زَیْدٌ مِّنْهَا وَطَرًا زَوَّجْنٰكَهَا لِكَیْ لَا یَكُوْنَ عَلَی الْمُؤْمِنِیْنَ حَرَجٌ فِیْۤ اَزْوَاجِ اَدْعِیَآىِٕهِمْ اِذَا قَضَوْا مِنْهُنَّ وَطَرًا ؕ— وَكَانَ اَمْرُ اللّٰهِ مَفْعُوْلًا ۟

او كله چې ويل تا هغه چا ته چې پېرزوينه كړې ده الله پر هغه او پیرزوینه کړې ده تا پر هغه: خپله مېرمن دې وساته او له الله وېوېرېږه، تا په خپل زړه كې هغه څه پټول چې الله يې څرګندوونكى و او ته له خلكو وېرېدې په داسې حال كې چې الله ډېر وړ دى چې ترې وډار شې، بيا نو كله چې زيد ترې خپله اړتيا پوره كړه هغه مو تا ته په نكاح كړه تر څو پر مومنانو د زوى بلليو [متبنی] په مېرمنو كې څه ستونزه نه وي، كله چې هغوى ترې خپله اړتيا پوره كړې وي، او د الله (دا) حكم هرومرو كېدونكى و.

వచనం: 38

مَا كَانَ عَلَی النَّبِیِّ مِنْ حَرَجٍ فِیْمَا فَرَضَ اللّٰهُ لَهٗ ؕ— سُنَّةَ اللّٰهِ فِی الَّذِیْنَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ ؕ— وَكَانَ اَمْرُ اللّٰهِ قَدَرًا مَّقْدُوْرَا ۟ؗۙ

پر نبي (عليه السلام) د هغه كار هيڅ ګناه نشته چې الله ورته ټاكلى، په مخكې تېر شوو خلكو كې هم د الله همدا کړنلاره وه او د الله حكم يو ټاكل شوى مقرر حكم دى.

వచనం: 39

١لَّذِیْنَ یُبَلِّغُوْنَ رِسٰلٰتِ اللّٰهِ وَیَخْشَوْنَهٗ وَلَا یَخْشَوْنَ اَحَدًا اِلَّا اللّٰهَ ؕ— وَكَفٰی بِاللّٰهِ حَسِیْبًا ۟

هغه كسان چې د الله پيغامونه رسوي او ترې ډاريږي او له الله پرته له بل چا نه ډاريږي او الله ښه حساب كوونكى بس دی.

వచనం: 40

مَا كَانَ مُحَمَّدٌ اَبَاۤ اَحَدٍ مِّنْ رِّجَالِكُمْ وَلٰكِنْ رَّسُوْلَ اللّٰهِ وَخَاتَمَ النَّبِیّٖنَ ؕ— وَكَانَ اللّٰهُ بِكُلِّ شَیْءٍ عَلِیْمًا ۟۠

محمد (صلۍ الله عليه واله وسلم) ستاسي له نارينه و څخه د هيچا پلار نه دى مګر هغه د الله رسول او خاتم (وروستی) د پېغمبرانو دى، او الله د هر شي علم لرونكى دى.

వచనం: 41

یٰۤاَیُّهَا الَّذِیْنَ اٰمَنُوا اذْكُرُوا اللّٰهَ ذِكْرًا كَثِیْرًا ۟ۙ

ای هغو کسانو چې ایمان يې راوړی! یادوئ الله په ډېرو یادولو سره.

వచనం: 42

وَّسَبِّحُوْهُ بُكْرَةً وَّاَصِیْلًا ۟

او سبا بېګا يې پاکي بيانوئ.

వచనం: 43

هُوَ الَّذِیْ یُصَلِّیْ عَلَیْكُمْ وَمَلٰٓىِٕكَتُهٗ لِیُخْرِجَكُمْ مِّنَ الظُّلُمٰتِ اِلَی النُّوْرِ ؕ— وَكَانَ بِالْمُؤْمِنِیْنَ رَحِیْمًا ۟

همغه ذات دى چې پر تاسي رحمت نازلوي او ملایک درته بخښنه غواړي دې لپاره چې له تيارو مو رڼا ته را وباسي او هغه پر مومنانو ډېر مهربان دى.

వచనం: 44

تَحِیَّتُهُمْ یَوْمَ یَلْقَوْنَهٗ سَلٰمٌ ۖۚ— وَّاَعَدَّ لَهُمْ اَجْرًا كَرِیْمًا ۟

په كومه ورځ چې له هغه سره مخامخ كيږي، هر كلى به يې په سلام وي او هغوى ته يې پتمن اجر چمتو كړى.

వచనం: 45

یٰۤاَیُّهَا النَّبِیُّ اِنَّاۤ اَرْسَلْنٰكَ شَاهِدًا وَّمُبَشِّرًا وَّنَذِیْرًا ۟ۙ

اۍ پېغمبره! موږ ته شاهد او زېرى وركوونكى او وېروونكی ليږلى يې.

వచనం: 46

وَّدَاعِیًا اِلَی اللّٰهِ بِاِذْنِهٖ وَسِرَاجًا مُّنِیْرًا ۟

او الله تعالی ته بلونکی د هغه په حکم سره او روښانه څراغ (يې).

వచనం: 47

وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِیْنَ بِاَنَّ لَهُمْ مِّنَ اللّٰهِ فَضْلًا كَبِیْرًا ۟

او مومنانو ته زېرى وركړه چې د الله لخوا د هغوى لپاره لويه پېرزوينه ده.

వచనం: 48

وَلَا تُطِعِ الْكٰفِرِیْنَ وَالْمُنٰفِقِیْنَ وَدَعْ اَذٰىهُمْ وَتَوَكَّلْ عَلَی اللّٰهِ ؕ— وَكَفٰی بِاللّٰهِ وَكِیْلًا ۟

او د كافرانو او منافقانو خبره مه منه، ضرر يې پرېږده او پر الله بروسه كوه او الله كار جوړوونكى بس دى.

వచనం: 49

یٰۤاَیُّهَا الَّذِیْنَ اٰمَنُوْۤا اِذَا نَكَحْتُمُ الْمُؤْمِنٰتِ ثُمَّ طَلَّقْتُمُوْهُنَّ مِنْ قَبْلِ اَنْ تَمَسُّوْهُنَّ فَمَا لَكُمْ عَلَیْهِنَّ مِنْ عِدَّةٍ تَعْتَدُّوْنَهَا ۚ— فَمَتِّعُوْهُنَّ وَسَرِّحُوْهُنَّ سَرَاحًا جَمِیْلًا ۟

اې مومنانو كله چې تاسي مومنانې په نكاح كړئ بيا يې طلاقې كړئ مخكې له دې چې لاس ور وړئ (کوروالی وکړئ) نو بيا تاسي لپاره پر هغوى كوم عدت نشته چې شمېرئ به يې، نو هغوى ته یوه جوړه جامه وركړئ او په ښه توګه يې رخصت كړئ.

వచనం: 50

یٰۤاَیُّهَا النَّبِیُّ اِنَّاۤ اَحْلَلْنَا لَكَ اَزْوَاجَكَ الّٰتِیْۤ اٰتَیْتَ اُجُوْرَهُنَّ وَمَا مَلَكَتْ یَمِیْنُكَ مِمَّاۤ اَفَآءَ اللّٰهُ عَلَیْكَ وَبَنٰتِ عَمِّكَ وَبَنٰتِ عَمّٰتِكَ وَبَنٰتِ خَالِكَ وَبَنٰتِ خٰلٰتِكَ الّٰتِیْ هَاجَرْنَ مَعَكَ ؗ— وَامْرَاَةً مُّؤْمِنَةً اِنْ وَّهَبَتْ نَفْسَهَا لِلنَّبِیِّ اِنْ اَرَادَ النَّبِیُّ اَنْ یَّسْتَنْكِحَهَا ۗ— خَالِصَةً لَّكَ مِنْ دُوْنِ الْمُؤْمِنِیْنَ ؕ— قَدْ عَلِمْنَا مَا فَرَضْنَا عَلَیْهِمْ فِیْۤ اَزْوَاجِهِمْ وَمَا مَلَكَتْ اَیْمَانُهُمْ لِكَیْلَا یَكُوْنَ عَلَیْكَ حَرَجٌ ؕ— وَكَانَ اللّٰهُ غَفُوْرًا رَّحِیْمًا ۟

اې نبي! بېشكه موږ ستا هغه مېرمنې درته حلالې كړې دي چې تا يې مهرونه وركړي، او هغه وينځې چې الله په غنيمت دركړې دي، او ستا د تره لوڼې، د ترور لوڼې، د ماما لوڼې د توړۍ ګانو هغه لوڼې دې چې له تا سره يې هجرت كړى او يوه مومنه ښځه كه خپل ځان نبي (علیه السلام) ته وبخښي، كه چېرې نبي (عيله السلام) د هغې نكاح كول وغواړي، دا هم يوازې ستا لپاره نه د نورو مومنانو لپاره، بېشكه موږ ته هغه (احكام) معلوم دي چې د هغوى د مېرمنو او وينځو په اړه مو ورباندې ټاكلي دي، دې لپاره چې پر تا كومه سختي نه وي، او الله ډېر بخښونكى مهربان دى.

వచనం: 51

تُرْجِیْ مَنْ تَشَآءُ مِنْهُنَّ وَتُـْٔوِیْۤ اِلَیْكَ مَنْ تَشَآءُ ؕ— وَمَنِ ابْتَغَیْتَ مِمَّنْ عَزَلْتَ فَلَا جُنَاحَ عَلَیْكَ ؕ— ذٰلِكَ اَدْنٰۤی اَنْ تَقَرَّ اَعْیُنُهُنَّ وَلَا یَحْزَنَّ وَیَرْضَیْنَ بِمَاۤ اٰتَیْتَهُنَّ كُلُّهُنَّ ؕ— وَاللّٰهُ یَعْلَمُ مَا فِیْ قُلُوْبِكُمْ ؕ— وَكَانَ اللّٰهُ عَلِیْمًا حَلِیْمًا ۟

ستا خوښه چې کومه یوه روسته کوې او کومې یوې ته ځای ورکوې له ځان سره د بیبیانو څخه دې، او له هغو چې تا یو طرف ته كړي [له نوبت څخه]، كه بېرته يې [په نوبت کې شاملول] وغواړې، نو پر تا كومه ګناه نشته، په دې كې ډېره وړتيا ده چې د هغوى سترګې يخې شي، خپګان ونكړي او په هغه څه خوښې اوسي چې هغوى ټولو ته دې وركړي دي، الله ته هغه څه معلوم دي چې ستاسي په زړونو كې دي او الله ډېر پوه زغم والا دى.

వచనం: 52

لَا یَحِلُّ لَكَ النِّسَآءُ مِنْ بَعْدُ وَلَاۤ اَنْ تَبَدَّلَ بِهِنَّ مِنْ اَزْوَاجٍ وَّلَوْ اَعْجَبَكَ حُسْنُهُنَّ اِلَّا مَا مَلَكَتْ یَمِیْنُكَ ؕ— وَكَانَ اللّٰهُ عَلٰی كُلِّ شَیْءٍ رَّقِیْبًا ۟۠

له دې وروسته تا ته نورې ښځې نه دي روا، او نه دا چې د هغوى په بدل كې نورې ښځې وكړې، كه څه هم د هغوى ښايست دې ډېر خوښ شي پرته له هغه وینځو چې ته یې څښتن شوی یې او الله پر هر څه ساتونكى (څارونكى) دى.

వచనం: 53

یٰۤاَیُّهَا الَّذِیْنَ اٰمَنُوْا لَا تَدْخُلُوْا بُیُوْتَ النَّبِیِّ اِلَّاۤ اَنْ یُّؤْذَنَ لَكُمْ اِلٰی طَعَامٍ غَیْرَ نٰظِرِیْنَ اِنٰىهُ وَلٰكِنْ اِذَا دُعِیْتُمْ فَادْخُلُوْا فَاِذَا طَعِمْتُمْ فَانْتَشِرُوْا وَلَا مُسْتَاْنِسِیْنَ لِحَدِیْثٍ ؕ— اِنَّ ذٰلِكُمْ كَانَ یُؤْذِی النَّبِیَّ فَیَسْتَحْیٖ مِنْكُمْ ؗ— وَاللّٰهُ لَا یَسْتَحْیٖ مِنَ الْحَقِّ ؕ— وَاِذَا سَاَلْتُمُوْهُنَّ مَتَاعًا فَسْـَٔلُوْهُنَّ مِنْ وَّرَآءِ حِجَابٍ ؕ— ذٰلِكُمْ اَطْهَرُ لِقُلُوْبِكُمْ وَقُلُوْبِهِنَّ ؕ— وَمَا كَانَ لَكُمْ اَنْ تُؤْذُوْا رَسُوْلَ اللّٰهِ وَلَاۤ اَنْ تَنْكِحُوْۤا اَزْوَاجَهٗ مِنْ بَعْدِهٖۤ اَبَدًا ؕ— اِنَّ ذٰلِكُمْ كَانَ عِنْدَ اللّٰهِ عَظِیْمًا ۟

ای هغو کسانو چې ايمان مو راوړی! د نبي (عليه السلام) كوټو ته مه ننوزئ پرته له دې چې د څه خوراك اجازه درته وشي، په داسې حال كې چې د پخېدو انتظار به يې نه كوئ، خو كله چې وبلل شوئ نو ورننوځئ او چې خوراك مو وكړ، نو بيا خپاره شئ او د خبرو څخه د خوند اخیستلو لپاره مه كېنئ، دا كار نبي (عليه السلام) ته تكليف رسوي خو هغه له تاسي حيا كوي، او الله له حق (ويلو) حيا نه كوي، او كله چې له هغوى (بيبيانو) مو څه سامان غوښتلو نو د پردې تر شا يې وغواړئ، دا (کړنلاره) ستاسو او د هغوى د زړونو لپاره ډېره پاكيزه ده او ستاسو لپاره روا نه ده چې د الله رسول ته څه تكليف ورسوئ او نه هيڅكله دا چې له هغه وروسته يې مېرمنې په نكاح كړئ، په رېښتیا د الله پر وړاندې دا لويه ګناه ده.

వచనం: 54

اِنْ تُبْدُوْا شَیْـًٔا اَوْ تُخْفُوْهُ فَاِنَّ اللّٰهَ كَانَ بِكُلِّ شَیْءٍ عَلِیْمًا ۟

تاسي كه کوم څه ښكاره كړئ يا يې پټ كړئ، الله پر هر شي عالم دى.

వచనం: 55

لَا جُنَاحَ عَلَیْهِنَّ فِیْۤ اٰبَآىِٕهِنَّ وَلَاۤ اَبْنَآىِٕهِنَّ وَلَاۤ اِخْوَانِهِنَّ وَلَاۤ اَبْنَآءِ اِخْوَانِهِنَّ وَلَاۤ اَبْنَآءِ اَخَوٰتِهِنَّ وَلَا نِسَآىِٕهِنَّ وَلَا مَا مَلَكَتْ اَیْمَانُهُنَّ ۚ— وَاتَّقِیْنَ اللّٰهَ ؕ— اِنَّ اللّٰهَ كَانَ عَلٰی كُلِّ شَیْءٍ شَهِیْدًا ۟

(د پيغمبر صلي الله عليه وسلم د بيبيانو لپاره) په دوې هېڅ باك نشته چې د هغو پلرونه، د هغو زامن، د هغو ورونه، د هغو ورېرونه، د هغو خوريونه، د هغو انډيوالانې ښځې او دهغو وينځې مريونه (كورونو ته ورشي)، (ای ښځو!) تاسي بايد د الله له نافرمانۍ ډډه وكړئ، الله پر هر څه ناظر دی.

వచనం: 56

اِنَّ اللّٰهَ وَمَلٰٓىِٕكَتَهٗ یُصَلُّوْنَ عَلَی النَّبِیِّ ؕ— یٰۤاَیُّهَا الَّذِیْنَ اٰمَنُوْا صَلُّوْا عَلَیْهِ وَسَلِّمُوْا تَسْلِیْمًا ۟

بیشکه الله او پرښتې یې د الله درود وایي (رحمت لیږی) پر نبي، ای هغو کسانو چې ایمان يې راوړی دی! درود ووایاست پر هغه (نبي) او سلام (پرې) ووایاست په سلام ویلو سره.

వచనం: 57

اِنَّ الَّذِیْنَ یُؤْذُوْنَ اللّٰهَ وَرَسُوْلَهٗ لَعَنَهُمُ اللّٰهُ فِی الدُّنْیَا وَالْاٰخِرَةِ وَاَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُّهِیْنًا ۟

په رېښتيا هغه كسان چې الله او د هغه رسول ازاروي، الله په دنيا او آخرت كې پرې لعنت كړى، او هغوى ته يې سپكوونكى عذاب چمتو كړى.

వచనం: 58

وَالَّذِیْنَ یُؤْذُوْنَ الْمُؤْمِنِیْنَ وَالْمُؤْمِنٰتِ بِغَیْرِ مَا اكْتَسَبُوْا فَقَدِ احْتَمَلُوْا بُهْتَانًا وَّاِثْمًا مُّبِیْنًا ۟۠

او هغه كسان چې مومنان او مومنانې ځوروي پرته له څه ګناه چې هغوى كړې وي، نو بېشكه هغوى لوى درواغ او څرګنده ګناه باروي [کسب یې کړه].

వచనం: 59

یٰۤاَیُّهَا النَّبِیُّ قُلْ لِّاَزْوَاجِكَ وَبَنٰتِكَ وَنِسَآءِ الْمُؤْمِنِیْنَ یُدْنِیْنَ عَلَیْهِنَّ مِنْ جَلَابِیْبِهِنَّ ؕ— ذٰلِكَ اَدْنٰۤی اَنْ یُّعْرَفْنَ فَلَا یُؤْذَیْنَ ؕ— وَكَانَ اللّٰهُ غَفُوْرًا رَّحِیْمًا ۟

ای نبي خپلو مېرمنو، لوڼو او د نورو مومنانو ښځو ته ووايه چې خپل پړوني دې پر ځان راخپروي، دا كار ډېر نږدې دی چې هغوى وپېژندل شي، نو نه به ځورول كيږي او الله (ډېر) بخښونكي مهربان دى.

వచనం: 60

لَىِٕنْ لَّمْ یَنْتَهِ الْمُنٰفِقُوْنَ وَالَّذِیْنَ فِیْ قُلُوْبِهِمْ مَّرَضٌ وَّالْمُرْجِفُوْنَ فِی الْمَدِیْنَةِ لَنُغْرِیَنَّكَ بِهِمْ ثُمَّ لَا یُجَاوِرُوْنَكَ فِیْهَاۤ اِلَّا قَلِیْلًا ۟ۚۛ

كه دا منافقان او هغه كسان چې په زړونو كې يې ناروغي ده او په مدينه كې بدې اوازې خپرونكي (اوس هم) ايسار نه شول نو موږ به خامخا تا ورباندې مسلط كړو بيا به دې هلته پرته له كمې مودې (ډېر) ګاونډي توب ونكړي.

వచనం: 61

مَّلْعُوْنِیْنَ ۛۚ— اَیْنَمَا ثُقِفُوْۤا اُخِذُوْا وَقُتِّلُوْا تَقْتِیْلًا ۟

رټلي به وي، چېرته چې وموندل شول ګيريږي به او سخت به وژل كيږي.

వచనం: 62

سُنَّةَ اللّٰهِ فِی الَّذِیْنَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ ۚ— وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللّٰهِ تَبْدِیْلًا ۟

همدا د الله تګلاره ده په هغو خلكو كې هم چې مخكې تېر شوي او ته به هيڅكله د الله د تګلارې څه بدلېدل ونه مومې.

వచనం: 63

یَسْـَٔلُكَ النَّاسُ عَنِ السَّاعَةِ ؕ— قُلْ اِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ اللّٰهِ ؕ— وَمَا یُدْرِیْكَ لَعَلَّ السَّاعَةَ تَكُوْنُ قَرِیْبًا ۟

خلك دې له قيامته پوښتي، ورته وايه: علم يې بس الله سره دى او ته څه خبر يې ښايي قيامت نېږدې وي.

వచనం: 64

اِنَّ اللّٰهَ لَعَنَ الْكٰفِرِیْنَ وَاَعَدَّ لَهُمْ سَعِیْرًا ۟ۙ

بېشكه الله كافران رټلي او جهنم يې ورته چمتو كړى دى.

వచనం: 65

خٰلِدِیْنَ فِیْهَاۤ اَبَدًا ۚ— لَا یَجِدُوْنَ وَلِیًّا وَّلَا نَصِیْرًا ۟ۚ

همیشه به وي به هغې کې همیشه، نه به مومي دوست او نه مرستندوی.

వచనం: 66

یَوْمَ تُقَلَّبُ وُجُوْهُهُمْ فِی النَّارِ یَقُوْلُوْنَ یٰلَیْتَنَاۤ اَطَعْنَا اللّٰهَ وَاَطَعْنَا الرَّسُوْلَا ۟

هغه ورځ درپه یاد کړه چې اړولای او راړولای به شي مخونه د دوی په اور کې، او وایي به: ارمان چې د الله خبره مو منلې واى او د رسول پيروي مو كړې واى.

వచనం: 67

وَقَالُوْا رَبَّنَاۤ اِنَّاۤ اَطَعْنَا سَادَتَنَا وَكُبَرَآءَنَا فَاَضَلُّوْنَا السَّبِیْلَا ۟

او وايي به: موږ خو د خپلو سردارانو او لويانو خبره ومنله چې (دا دى) لاره يې رانه وركه كړه.

వచనం: 68

رَبَّنَاۤ اٰتِهِمْ ضِعْفَیْنِ مِنَ الْعَذَابِ وَالْعَنْهُمْ لَعْنًا كَبِیْرًا ۟۠

زموږ ربه! هغوى ته له عذابه دوه برابره (برخه) وركړه او په ستر لعنت يې ورټه.

వచనం: 69

یٰۤاَیُّهَا الَّذِیْنَ اٰمَنُوْا لَا تَكُوْنُوْا كَالَّذِیْنَ اٰذَوْا مُوْسٰی فَبَرَّاَهُ اللّٰهُ مِمَّا قَالُوْا ؕ— وَكَانَ عِنْدَ اللّٰهِ وَجِیْهًا ۟

ای هغو کسانو چې ايمان مو راوړی! د هغو خلکو په څېر مه كيږئ چې موسىٰ ته يې تكليف ورسولو چې بيا الله د هغوى له خبرو د هغه صفايي (هم) وركړه او هغه خو د الله پر وړاندې (ډېر) مخور و.

వచనం: 70

یٰۤاَیُّهَا الَّذِیْنَ اٰمَنُوا اتَّقُوا اللّٰهَ وَقُوْلُوْا قَوْلًا سَدِیْدًا ۟ۙ

اى مومنانو! له الله ووېرېږئ او سمه خبره كوئ.

వచనం: 71

یُّصْلِحْ لَكُمْ اَعْمَالَكُمْ وَیَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوْبَكُمْ ؕ— وَمَنْ یُّطِعِ اللّٰهَ وَرَسُوْلَهٗ فَقَدْ فَازَ فَوْزًا عَظِیْمًا ۟

ستاسي كارونه به سم كړي، او ګناهونه به مو دروبخښي او چا چې الله او د هغه د رسول خبره ومنله نو په رېښتيا هغه برى وموند، لوى برى.

వచనం: 72

اِنَّا عَرَضْنَا الْاَمَانَةَ عَلَی السَّمٰوٰتِ وَالْاَرْضِ وَالْجِبَالِ فَاَبَیْنَ اَنْ یَّحْمِلْنَهَا وَاَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْاِنْسَانُ ؕ— اِنَّهٗ كَانَ ظَلُوْمًا جَهُوْلًا ۟ۙ

بېشکه موږ (خپل) امانت آسمانونو، ځمكې او غرونو ته وړاندې كړ نو هغوى يې له وړلو انكار وكړ او ترې ووېرېدل (خو) انسان هغه په غاړه واخيست. رښتيا چې هغه ډېر ظالم او ناپوه دى.

వచనం: 73

لِّیُعَذِّبَ اللّٰهُ الْمُنٰفِقِیْنَ وَالْمُنٰفِقٰتِ وَالْمُشْرِكِیْنَ وَالْمُشْرِكٰتِ وَیَتُوْبَ اللّٰهُ عَلَی الْمُؤْمِنِیْنَ وَالْمُؤْمِنٰتِ ؕ— وَكَانَ اللّٰهُ غَفُوْرًا رَّحِیْمًا ۟۠

تر څو الله منافقان او منافقانې او مشركان او مشركانې په عذاب كړي او د مومنانو نارينه او ښځو توبه قبوله كړي او الله بخښونكى مهربان دى.