مەنالار تەرجىمىسى ئايەت 49 سۈرە سۈرە زۇمەر - قۇرئان كەرىم قىسقىچە تەپسىرىنىڭ پارىسچە تەرجىمىسى - قۇرئان كەرىم ئىنىسكىلوپىدىيىسى

ئايەت: 49

فَاِذَا مَسَّ الْاِنْسَانَ ضُرٌّ دَعَانَا ؗ— ثُمَّ اِذَا خَوَّلْنٰهُ نِعْمَةً مِّنَّا ۙ— قَالَ اِنَّمَاۤ اُوْتِیْتُهٗ عَلٰی عِلْمٍ ؕ— بَلْ هِیَ فِتْنَةٌ وَّلٰكِنَّ اَكْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُوْنَ ۟

و هرگاه بیماری یا فقر و آسیبی مانند آن به انسان کافر برسد ما را در دعا می‌خواند تا آسیبی را که به او رسیده از او بزداییم، اما وقتی نعمت سلامتی یا مال به او عطا کنیم این کافر می‌گوید: جز این نیست که الله این نعمت را به این سبب که می‌دانست من استحقاقش را دارم به من عطا کرد، اما در واقع این امر، سبب آزمایش و نزدیک ‌کردن تدریجی او به‌سوی عذاب است، اما بیشتر کافران این موضوع را نمی‌دانند؛ از این رو به آنچه الله بر آنها بخشیده است فریب می‌خورند.

بۇ بەتتىكى ئايەتلەردىن ئېلىنغان مەزمۇنلار:

• النعمة على الكافر استدراج.

بخشیدن نعمت بر کافر، سبب نزدیک‌ کردن تدریجی او به‌سوی عذاب است.

• سعة رحمة الله بخلقه.

گستردگی رحمت الله به مخلوقاتش.

• الندم النافع هو ما كان في الدنيا، وتبعته توبة نصوح.

پشیمانی سودمند آن است که در دنیا انجام شود، و توبۀ نصوح را به دنبال داشته باشد.