Маънолар таржимаси Оят 191 Сура Оли Имрон сураси - Гуржича таржима - Қуръони Карим қомуси

Оят: 191

ٱلَّذِينَ يَذۡكُرُونَ ٱللَّهَ قِيَٰمٗا وَقُعُودٗا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمۡ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ رَبَّنَا مَا خَلَقۡتَ هَٰذَا بَٰطِلٗا سُبۡحَٰنَكَ فَقِنَا عَذَابَ ٱلنَّارِ

– რომელნიც ალლაჰს მოიხსენიებენ – მდგომარენი, მჯდომარენი თუ მხარზე მწოლარენი*, და ცათა და დედამიწის გაჩენაზე ფიქრობენ. ღმერთო ჩვენო! ტყუილ-უბრალოდ არ გაგიჩენია შენ ეს ყოველივე! შენ ყოვლად უნაკლო ხარ! დაგვიფარე ცეცხლის სატანჯველისგან!

*ალი ბინ აბუ ტალიბის, იბნი აბბასის, ნახაა’ისა და ყათაადეს აზრებით, ამ აიათში იგულისხმება ნამაზი. ადამიანმა სავალდებულო ნამაზი თავისი ფიზიკური შესაძლებლობის შესაბამისად – მდგომარე, მჯდომარე ან მხარზე წამოწოლილ მდგომარეობაში, აუცილებლად უნდა შეასრულოს; ხოლო დანარჩენი მუფესსირების აზრით, ამ აიათში „ზიქრი“, ანუ ალლაჰის ქება-დიდებით მოხსენება იგულისხმება. მათ თავიანთი შეხედულების არგუმენტად სურა ნისას 103-ე აიათი მოჰყავთ. იხ. თაფსირუ ბეღავი.