Маънолар таржимаси Оят 146 Сура Анъом сураси - Қуръон Каримнинг мухтасар тафсирининг форсча таржимаси - Қуръони Карим қомуси

Оят: 146

وَعَلَی الَّذِیْنَ هَادُوْا حَرَّمْنَا كُلَّ ذِیْ ظُفُرٍ ۚ— وَمِنَ الْبَقَرِ وَالْغَنَمِ حَرَّمْنَا عَلَیْهِمْ شُحُوْمَهُمَاۤ اِلَّا مَا حَمَلَتْ ظُهُوْرُهُمَاۤ اَوِ الْحَوَایَاۤ اَوْ مَا اخْتَلَطَ بِعَظْمٍ ؕ— ذٰلِكَ جَزَیْنٰهُمْ بِبَغْیِهِمْ ۖؗ— وَاِنَّا لَصٰدِقُوْنَ ۟

و بر یهودیان آنچه را که انگشتان‌شان از هم جدا نیست مانند شتر و نعام (شترمرغ) را حرام گردانیدیم، و پیه‌های گاو و گوسفند را بر آنها حرام کردیم به استثنای پیه‌هایی که بر پشت آن دو چسبیده است، یا روده‌ها در بردارند، یا به استخوانی مانند دنبه و پهلو درآمیخته است، و آنها را به سزای ستم‌شان با تحریم این چیزها مجازات کردیم، و همانا ما در تمام آنچه خبر می‌دهیم راستگو هستیم.

Ушбу саҳифадаги оят фойдаларидан:

• في الآيات دليل على إثبات المناظرة في مسائل العلم، وإثبات القول بالنظر والقياس.

این آیات، بر اثبات مناظره در مسائل علمی و اثبات قول با نظر و قیاس دلالت دارد.

• الوحي وما يستنبط منه هو الطريق لمعرفة الحلال والحرام.

وحی و آنچه از آن استنباط می‌شود، تنها راه شناخت حلال و حرام است.

• إن من الظلم أن يُقْدِم أحد على الإفتاء في الدين ما لم يكن قد غلب على ظنه أنه يفتي بالصواب الذي يرضي الله.

هر کس در یکی از مسایل دینی فتوا دهد بدون اینکه ظن غالب بر صحت قولش داشته باشد، در واقع مرتکب ستم شده است.

• من رحمة الله بعباده الإذن لهم في تناول المحرمات عند الاضطرار.

یکی از رحمات الله به بندگانش، اجازه دادن به آنها در خوردن خوراکی‌های حرام هنگام اضطرار است.