Маънолар таржимаси Оят 4 Сура Тавба сураси - Қуръон Каримнинг мухтасар тафсирининг форсча таржимаси - Қуръони Карим қомуси

Оят: 4

اِلَّا الَّذِیْنَ عٰهَدْتُّمْ مِّنَ الْمُشْرِكِیْنَ ثُمَّ لَمْ یَنْقُصُوْكُمْ شَیْـًٔا وَّلَمْ یُظَاهِرُوْا عَلَیْكُمْ اَحَدًا فَاَتِمُّوْۤا اِلَیْهِمْ عَهْدَهُمْ اِلٰی مُدَّتِهِمْ ؕ— اِنَّ اللّٰهَ یُحِبُّ الْمُتَّقِیْنَ ۟

مگر مشرکانی که با شما پیمان بستند، و به پیمان‌شان وفا کردند، و ذره‌ای از آن را نقض نکردند، که آنها از حکم سابق استثنا هستند، پس وفا به پیمان‌شان را برای آنها کامل کنید تا وقتی‌که مدتش سپری شود، همانا الله کسانی‌که با اجرای اوامرش از جمله وفا به پیمان و اجتناب از نواهی‌اش از جمله خیانت، تقوا پیشه می‌کنند را دوست دارد.

Ушбу саҳифадаги оят фойдаларидан:

• في الآيات دليل واضح على حرص الإسلام على تسوية العلاقات الخارجية مع الأعداء على أساس من السّلم والأمن والتّفاهم.

آیات فوق دلالت آشکاری دارند بر اشتیاق اسلام بر یکسان‌‌سازی روابط خارجی با دشمنان براساس صلح و امنیت و تفاهم.

• الإسلام يُقَدِّر العهود، ويوجب الوفاء بها، ويجعل حفظها نابعًا من الإيمان، وملازمًا لتقوى الله تعالى.

اسلام بهای زیادی به پیمان‌ها می‌دهد، و وفا به آنها را واجب می‌داند، و حفظ آن را برخاسته از ایمان و پشتوانۀ تقوای الله تعالی قرار می‌دهد.

• أَنَّ إقامة الصّلاة وإيتاء الزّكاة دليل على الإسلام، وأنهما يعصمان الدّم والمال، ويوجبان لمن يؤدّيهما حقوق المسلمين من حفظ دمه وماله إلا بحق الإسلام؛ كارتكاب ما يوجب القتل من قتل النفس البريئة، وزنى الزّاني المُحْصَن، والرّدّة إلى الكفر بعد الإيمان.

برپایی نماز و پرداخت زکات دلیلی بر اسلام است، و خون و مال را حفظ می‌کنند، و برای کسی‌که این دو را ادا کند حقوق مسلمانان را از حفظ خون و مالش جز به حق اسلام مانند ارتکاب قتل شخص بی‌گناه که موجب قتل است، و زنای زناکار دارای همسر، و بازگشتن به کفر پس از ایمان، موجب می‌گرداند.

• مشروعيّة الأمان؛ أي: جواز تأمين الحربي إذا طلبه من المسلمين؛ ليسمع ما يدلّ على صحّة الإسلام، وفي هذا سماحة وتكريم في معاملة الكفار، ودليل على إيثار السِّلم.

مشروعیت امان؛ یعنی: جوازِ در امان قرار دادن کافر حربی، آن‌گاه که آن را از مسلمانان درخواست کند؛ تا آنچه را که بر صحت اسلام دلالت دارد بشنود، و در این امر، عفو و گرامی ‌داشتن در رفتار با کفار، و نیز دلیلی بر ترجیح ‌دادن صلح است.