የይዘት ትርጉም ምዕራፍ ሱረቱ አል ኢንፊጣር - የፋሪስኛ ትርጉም ‐ ሩዋድ የትርጉም ማዕከል - የቅዱስ ቁርዓን ማህደር

سوره انفطار

አንቀጽ: 1

اِذَا السَّمَآءُ انْفَطَرَتْ ۟ۙ

آنگاه ‌که آسمان شکافته شود،

አንቀጽ: 2

وَاِذَا الْكَوَاكِبُ انْتَثَرَتْ ۟ۙ

آنگاه ‌که ستارگان پراکنده شوند [و فرو ریزند]،

አንቀጽ: 3

وَاِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ ۟ۙ

و آنگاه ‌که دریا‌ها [به هم آمیزند و لبریز و] روان گردند،

አንቀጽ: 4

وَاِذَا الْقُبُوْرُ بُعْثِرَتْ ۟ۙ

و آنگاه ‌که قبرها [برای براگیختن مردگان] زیر و رو شود،

አንቀጽ: 5

عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا قَدَّمَتْ وَاَخَّرَتْ ۟ؕ

[در آن هنگام،] هر کس می‌داند چه چیزهایی را پیشاپیش فرستاده و چه چیزهایی را واپس نهاده [و بر جای گذاشته است].

አንቀጽ: 6

یٰۤاَیُّهَا الْاِنْسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِیْمِ ۟ۙ

ای انسان، چه چیزی تو را [نسبت] به پروردگار بزرگوارت مغرور ساخته است؟

አንቀጽ: 7

الَّذِیْ خَلَقَكَ فَسَوّٰىكَ فَعَدَلَكَ ۟ۙ

آن [پروردگاری] که تو را آفرید، سپس به تو سر و سامان داد و آنگاه تو را متعادل و متناسب کرد.

አንቀጽ: 8

فِیْۤ اَیِّ صُوْرَةٍ مَّا شَآءَ رَكَّبَكَ ۟ؕ

و به هر شکلی [و صورتی] که خواست، تو را ترکیب نمود.

አንቀጽ: 9

كَلَّا بَلْ تُكَذِّبُوْنَ بِالدِّیْنِ ۟ۙ

هرگز چنین نیست [که شما گمان می‌کنید]؛ بلکه شما [روز] جزا را تکذیب می‌کنید.

አንቀጽ: 10

وَاِنَّ عَلَیْكُمْ لَحٰفِظِیْنَ ۟ۙ

و بی‌گمان، نگهبانانی [از فرشتگان] بر شما گمارده شده‌اند.

አንቀጽ: 11

كِرَامًا كٰتِبِیْنَ ۟ۙ

که نویسندگانی بزرگوارند؛

አንቀጽ: 12

یَعْلَمُوْنَ مَا تَفْعَلُوْنَ ۟

آنچه را انجام می‌دهید، می‌دانند [و اعمال نیک و بد شما را ثبت می‌کنند].

አንቀጽ: 13

اِنَّ الْاَبْرَارَ لَفِیْ نَعِیْمٍ ۟ۙ

مسلماً نیکوکاران در نعمت[های بهشت] هستند.

አንቀጽ: 14

وَاِنَّ الْفُجَّارَ لَفِیْ جَحِیْمٍ ۟ۙ

و یقیناً بدکاران در [آتش] جهنمند.

አንቀጽ: 15

یَّصْلَوْنَهَا یَوْمَ الدِّیْنِ ۟

روز جزا به آن درمی‌آیند [و می‌سوزند]

አንቀጽ: 16

وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَآىِٕبِیْنَ ۟ؕ

و هرگز آنان از آنجا به دور و [در امان] نباشند.

አንቀጽ: 17

وَمَاۤ اَدْرٰىكَ مَا یَوْمُ الدِّیْنِ ۟ۙ

و تو چه ‌دانی که روز جزا چیست؟

አንቀጽ: 18

ثُمَّ مَاۤ اَدْرٰىكَ مَا یَوْمُ الدِّیْنِ ۟ؕ

باز تو چه می‌دانی که روز جزا چیست؟

አንቀጽ: 19

یَوْمَ لَا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِّنَفْسٍ شَیْـًٔا ؕ— وَالْاَمْرُ یَوْمَىِٕذٍ لِّلّٰهِ ۟۠

روزی‌که هیچ کس قادر به انجام کاری برای دیگری نیست؛ و در آن روز، حکم [و فرمان،] از آنِ الله است.