ترجمة معاني آية 118 سورة التوبة - الترجمة الكردية الكرمانجية - موسوعة القرآن الكريم

آية: 118

وَعَلَى ٱلثَّلَٰثَةِ ٱلَّذِينَ خُلِّفُواْ حَتَّىٰٓ إِذَا ضَاقَتۡ عَلَيۡهِمُ ٱلۡأَرۡضُ بِمَا رَحُبَتۡ وَضَاقَتۡ عَلَيۡهِمۡ أَنفُسُهُمۡ وَظَنُّوٓاْ أَن لَّا مَلۡجَأَ مِنَ ٱللَّهِ إِلَّآ إِلَيۡهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيۡهِمۡ لِيَتُوبُوٓاْۚ إِنَّ ٱللَّهَ هُوَ ٱلتَّوَّابُ ٱلرَّحِيمُ

118. [هەروەسا] تۆبە دا سەر وان هەرسێكێت [ل مەدینەیێ مایین و ژ تەبووكێ] ڤەمایین، [هاتنە جزاكرن ب ڤەبڕینا پەیوەندییان، و ب تێكەلی نەكرنا وان و ژ ڤەمانا خۆ وەسا پەشێمان ببوون]، هەتا ئەرد ب بەرفرەهییا خۆڤە ل وان تەنگ بوویی و بێنا وان چك بوویی و وان زانی، چو پەنا و پارێزەر ژ ئیزایا خودێ نینن ژ بلی ئەو بزڤڕنە خودێ [ب تۆبەكرنێ و ب داخوازا گونەهـ ژێبرنێ]، پاشی خودێ تۆبە دا سەر وان، دا خۆ ل سەر تۆبەیا خۆ ڕاگرن و دا ژ تۆبەداران بن، ب ڕاستی خودێ زێدە تۆبەوەرگر و دلۆڤانە.