وه‌رگێڕانی ماناكان ئایه‌تی 15 سوره‌تی سورەتی النور - وەرگێڕاوی فارسی - تەفسیری سەعدی - فرەفەرهەنگی قورئانی پیرۆز

ئایه‌تی: 15

اِذْ تَلَقَّوْنَهٗ بِاَلْسِنَتِكُمْ وَتَقُوْلُوْنَ بِاَفْوَاهِكُمْ مَّا لَیْسَ لَكُمْ بِهٖ عِلْمٌ وَّتَحْسَبُوْنَهٗ هَیِّنًا ۖۗ— وَّهُوَ عِنْدَ اللّٰهِ عَظِیْمٌ ۟

﴿إِذۡ تَلَقَّوۡنَهُۥ بِأَلۡسِنَتِكُمۡ﴾ هنگامی که آن را دهان به دهان فرا می‌گرفتید؛ یعنی برای یکدیگر بازگو می‌کردید، و [در قالبِ تخریبِ شخصیتِ آن انسانِ وارسته] آن را برای یکدیگر نقل می‌نمودید، درحالی که سخنی پوچ و باطل بود.﴿وَتَقُولُونَ بِأَفۡوَاهِكُم مَّا لَيۡسَ لَكُم بِهِۦ عِلۡمٞ﴾ و با دهان خود، سخنی می‌گفتید که علم و اطلاعی ازآن نداشتید، و این دو چیز ممنوع می‌باشند: بر زبان آوردنِ سخن باطل، و سخن گفتن بدون اطلاع و آگاهی. ﴿وَتَحۡسَبُونَهُۥ هَيِّنٗا﴾ و آن را سبک و ساده می‌انگاشتید، به همین جهت برخی از مؤمنان ـ‌که بعداً توبه کردند و خود را از آن گناه پاک نمودندـ به آن اقدام نموده و در ترویج آن سهیم شدند.﴿وَهُوَ عِندَ ٱللَّهِ عَظِيمٞ﴾ حال آنکه نزد خداوند [گناهی بسیار] بزرگ است. در اینجا به صورت واضح، از ارتکاب برخی گناهان، و ساده انگاشتن و ناچیز شمردنِ آن، نهی شده است. و باید دانست که گمان و ظنِ آدمی به او فایده‌ای نمی‌دهد، و از عقوبت و کیفرِ گناه نمی‌کاهد، بلکه گناه را بیشتر و چند برابر می‌نماید، و ارتکابِ گناه را برای دفعات بعد برای او آسان می‌کند.