අර්ථ කථනය වාක්‍යය 14 පරිච්ඡේදය සූරා අර් රඃද් - ඉංග්‍රීසි පරිවර්තනය -රුව්වාද් පරිවර්තන මධ්‍යස්ථානය - පාරිශුද්ධ අල් කුර්ආනයේ විශ්ව කෝෂය

වාක්‍යය: 14

لَهُۥ دَعۡوَةُ ٱلۡحَقِّۚ وَٱلَّذِينَ يَدۡعُونَ مِن دُونِهِۦ لَا يَسۡتَجِيبُونَ لَهُم بِشَيۡءٍ إِلَّا كَبَٰسِطِ كَفَّيۡهِ إِلَى ٱلۡمَآءِ لِيَبۡلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَٰلِغِهِۦۚ وَمَا دُعَآءُ ٱلۡكَٰفِرِينَ إِلَّا فِي ضَلَٰلٖ

To Him alone should all supplication be addressed^[12]. But those whom they supplicate besides Him do not respond to them in any way, except like one who stretches out his hands for water to reach his mouth, but it will never reach it^[13]. The supplication of the disbelievers is all in vain.

[12] i.e., the testimony of faith (There is no true god but Allah).
[13] The analogy indicates that false deities will never respond to them.