අර්ථ කථනය වාක්‍යය 138 පරිච්ඡේදය සූරා අල් අන්ආම් - الترجمة السنهالية للمختصر في تفسير القرآن الكريم - පාරිශුද්ධ අල් කුර්ආනයේ විශ්ව කෝෂය

වාක්‍යය: 138

وَقَالُوْا هٰذِهٖۤ اَنْعَامٌ وَّحَرْثٌ حِجْرٌ ۖۗ— لَّا یَطْعَمُهَاۤ اِلَّا مَنْ نَّشَآءُ بِزَعْمِهِمْ وَاَنْعَامٌ حُرِّمَتْ ظُهُوْرُهَا وَاَنْعَامٌ لَّا یَذْكُرُوْنَ اسْمَ اللّٰهِ عَلَیْهَا افْتِرَآءً عَلَیْهِ ؕ— سَیَجْزِیْهِمْ بِمَا كَانُوْا یَفْتَرُوْنَ ۟

දෙවියන්ට ආදේශ තබන්නන් ඔවුන්ගේ කල්පනය අනුව මෙම ගොවිපළ සතුන් හා පලදාවෙන් කිසිවක් අනුභව කිරීම තහනම් කරනු ලැබ ඇතැයි පවසති. මෙසේ ඔවුන් බොරු ගොතා පවසනුයේ පිළිම වලට සේවය කරන්නන් හා වෙනත් අය විසින් කරන ලද මග පෙන්වීමෙනි. තවදුරටත් ඔවුහු මෙම ගොවිපළ සතුන්ගේ පිටවල් තහනම් කරනු ලැබ ඇත. එහෙයින් ඒ මත නැග ගමන් නොකරනු. එහි කිසිවක් පටවා ප්රවාහනය නොකරනු. අල්බහීරා අස්සාඉබා හා අල් හාමී යනාදිය එම සතුන් වෙති. මෙම ගොවිපළ සතුන් මත ඒවා කපන අවස්ථාවේ ඔවුන් අල්ලාහ්ගේ නාමය මෙනෙහි නොකරති. නමුත් ඒවා කපන විට ඒවා මත ඔවුන්ගේ පිළිම වල නාමයෙන් කපති. සැබැවින්ම මෙය අල්ලාහ්ගෙනි යැයි ඔහු මත බොරු පවසමින් මේ සියලු වැරදි කරති. ඔවුන් කවර කරුණක් මත බොරු ගොතමින් සිටියේද ඒ හේතුවෙන් ඔවුනට අල්ලාහ් දඬුවම් කරනු ඇත.

මෙ⁣ම පිටුවේ තිබෙන වැකිවල ප්‍රයෝජන:

• ذم الله المشركين بسبع صفات هي : الخسران والسفاهة وعدم العلم وتحريم ما رزقهم الله والافتراء على الله والضلال وعدم الاهتداء؛ فهذه أمور سبعة، وكل واحد منها سبب تام في حصول الذم.

අල්ලාහ්ට ආදේශ කරන්නන්ව ගුණාංග හතකින් අල්ලාහ් අපහාසයට ලක් කරන්නේය. ඒවානම්: පරාජය අත්විඳීම, අධමකම, අඥානකම, අල්ලාහ් ඔවුනට පෝෂණය කළ දෑ තහනම් කිරීම, අල්ලාහ් මත බොරු ගෙතීම, නොමග යෑම, යහමග නොලැබීම යන කරුණු හතයි. මේ සෑම එකක්ම අපහාසයට ලක්වීමට පූර්ණ හේතුවක් වන්නේය.

• الأهواء سبب تحريم ما أحل الله وتحليل ما حرم الله.

අල්ලාහ් අනුමත කළ දෑ තහනම් කිරීමටත් ඔහු තහනම් කළ දෑ අනුමත කිරීමටත් ආශාවන් හේතුවක් වනු ඇත.

• وجوب الزكاة في الزروع والثمار عند حصادها، مع جواز الأكل منها قبل إخراج زكاتها، ولا يُحْسَب من الزكاة.

භෝග වගාව හා පළතුරු වගාවෙහි අස්වැනු නෙළන අවස්ථාවේ ඒ සඳහා සකාත් දීමේ අනිවාර්යයභාවය. සකාත් නිකුත් කිරීමට පෙර එයින් අනුභව කිරීමේ අනුමැතිය ඇති අතර එය සකාත් වශයෙන් ගණන් ගනු නොලැබේ.

• التمتع بالطيبات مع عدم الإسراف ومجاوزة الحد في الأكل والإنفاق.

අනුභව කිරීමෙහි හා වියදම් කිරීමෙහි සීමාව ඉක්මවා නොයමින් නාස්තියෙන් තොර ව යහපත් පිවිතුරු දෑ භුක්ති විඳීම.