భావార్ధాల అనువాదం సూరహ్ సూరహ్ అల్-ముదథ్థిర్ - థాయ్ అనువాదం - పవిత్ర ఖుర్ఆన్ యొక్క ఎన్సైక్లోపీడియా

Al-Muddaththir

వచనం: 1

يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡمُدَّثِّرُ

[74.1] โอ้ผู้ห่มกายอยู่เอ๋ย

వచనం: 2

قُمۡ فَأَنذِرۡ

[74.2] จงลุกขึ้น แล้วประกาศตักเตือน

వచనం: 3

وَرَبَّكَ فَكَبِّرۡ

[74.3] และแด่พระเจ้าของเจ้า จงให้ความเกียงไกร (ต่อพระองค์)

వచనం: 4

وَثِيَابَكَ فَطَهِّرۡ

[74.4] และเสื้อผ้าของเจ้า จงทำให้สะอาด

వచనం: 5

وَٱلرُّجۡزَ فَٱهۡجُرۡ

[74.5] และสิ่งสกปรกก็จงหลบหลีกให้ห่างเสีย

వచనం: 6

وَلَا تَمۡنُن تَسۡتَكۡثِرُ

[74.6] และอย่าทำคุณ เพื่อหวังการตอบแทนอันมากมาย

వచనం: 7

وَلِرَبِّكَ فَٱصۡبِرۡ

[74.7] และเพื่อพระเจ้าของเจ้าเท่านั้นจงอดทน

వచనం: 8

فَإِذَا نُقِرَ فِي ٱلنَّاقُورِ

[74.8] ในที่สุด เมื่อเสียงเป่าถูกเป่าขึ้น

వచనం: 9

فَذَٰلِكَ يَوۡمَئِذٖ يَوۡمٌ عَسِيرٌ

[74.9] นั่นคือ วันนั้น วันแห่งความยากลำบาก

వచనం: 10

عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ غَيۡرُ يَسِيرٖ

[74.10] แก่บรรดาผู้ปฏิเสธศรัทธา มิใช่เป็นเรื่องง่าย

వచనం: 11

ذَرۡنِي وَمَنۡ خَلَقۡتُ وَحِيدٗا

[74.11] จงปล่อยข้าไว้กับผู้ที่ข้าได้สร้างเขาไว้แต่ลำพังเถิด

వచనం: 12

وَجَعَلۡتُ لَهُۥ مَالٗا مَّمۡدُودٗا

[74.12] และข้าได้ทำให้เขามีทรัพย์สมบัติอย่างล้นเหลือ

వచనం: 13

وَبَنِينَ شُهُودٗا

[74.13] และลูกหลานอย่างพรั่งพร้อม

వచనం: 14

وَمَهَّدتُّ لَهُۥ تَمۡهِيدٗا

[74.14] และข้าได้ทำให้เขาสุขสบายอย่างราบรื่น

వచనం: 15

ثُمَّ يَطۡمَعُ أَنۡ أَزِيدَ

[74.15] แล้วเขายังโลภที่จะให้ข้าเพิ่มพูนแก่เขาอีก

వచనం: 16

كَلَّآۖ إِنَّهُۥ كَانَ لِأٓيَٰتِنَا عَنِيدٗا

[74.16] เปล่าเลย เพราะว่าเขาเป็นผู้ดื้อรั้นต่อสัญญาณต่าง ๆ ของเรา

వచనం: 17

سَأُرۡهِقُهُۥ صَعُودًا

[74.17] ในไม่ช้าข้าจะเพิ่มพูนความยากลำบากแก่เขา

వచనం: 18

إِنَّهُۥ فَكَّرَ وَقَدَّرَ

[74.18] แท้จริงเขาได้ใคร่ครวญและคาดคะเน

వచనం: 19

فَقُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ

[74.19] ดังนั้น เขาได้รับความหายนะ เขาจะคาดคะเนได้อย่างไร

వచనం: 20

ثُمَّ قُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ

[74.20] แล้วเขาได้รับความหายนะ เขาจะคาดคะเนได้อย่างไร

వచనం: 21

ثُمَّ نَظَرَ

[74.21] แล้วเขาได้ตรึกตรอง

వచనం: 22

ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ

[74.22] แล้วเขาทำหน้าบูดบึ้ง และทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

వచనం: 23

ثُمَّ أَدۡبَرَ وَٱسۡتَكۡبَرَ

[74.23] แล้วเขาก็ผินหลังออกไป และหยิ่งผยอง

వచనం: 24

فَقَالَ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا سِحۡرٞ يُؤۡثَرُ

[74.24] แล้วเขากล่าวว่า นี่มิใช่อื่นนอกจากเป็นมายากลที่สืบทอดกันมา

వచనం: 25

إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا قَوۡلُ ٱلۡبَشَرِ

[74.25] นี่มิใช่อื่นใดนอกจากเป็นคำพูดของปุถุชน

వచనం: 26

سَأُصۡلِيهِ سَقَرَ

[74.26] ในไม่ช้าข้าจะโยนเขาเข้าสู่กองไฟที่เผาไหม้

వచనం: 27

وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سَقَرُ

[74.27] และอันใดเล่าทำให้เจ้ารู้ได้ว่า สิ่งที่เผาไหม้นั้นคืออะไร

వచనం: 28

لَا تُبۡقِي وَلَا تَذَرُ

[74.28] มันจะไม่เหลืออะไรเลย และมันจะไม่ปล่อยผู้ใดให้คงเหลือไว้ (เช่นกัน)

వచనం: 29

لَوَّاحَةٞ لِّلۡبَشَرِ

[74.29] มันจะเผาไหม้ผิวหนังจนเกรียมดำ

వచనం: 30

عَلَيۡهَا تِسۡعَةَ عَشَرَ

[74.30] เหนือมันมีมลาอิกะฮฺสิบเก้าท่าน

వచనం: 31

وَمَا جَعَلۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلنَّارِ إِلَّا مَلَٰٓئِكَةٗۖ وَمَا جَعَلۡنَا عِدَّتَهُمۡ إِلَّا فِتۡنَةٗ لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ لِيَسۡتَيۡقِنَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَيَزۡدَادَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِيمَٰنٗا وَلَا يَرۡتَابَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَٱلۡمُؤۡمِنُونَ وَلِيَقُولَ ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٞ وَٱلۡكَٰفِرُونَ مَاذَآ أَرَادَ ٱللَّهُ بِهَٰذَا مَثَلٗاۚ كَذَٰلِكَ يُضِلُّ ٱللَّهُ مَن يَشَآءُ وَيَهۡدِي مَن يَشَآءُۚ وَمَا يَعۡلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَۚ وَمَا هِيَ إِلَّا ذِكۡرَىٰ لِلۡبَشَرِ

[74.31] และเรามิได้แต่งตั้งผู้ใดเป็นยามเฝ้าประตูนรก นอกจากมลาอิกะฮฺเท่านั้น และเรามิได้กำหนดจำนวนของพวกเขาไว้ เว้นแต่เพื่อเป็นการทดสอบแก่บรรดาผู้ปฏิเสธศรัทธา เพื่อบรรดาอะฮฺลุลกิตาบจะได้เชื่อมั่น และบรรดาผู้ศรัทธาจะได้เพิ่มพูนการศรัทธา และบรรดาอะฮฺลุลกิตาบรวมทั้งบรรดาผู้ศรัทธาจะไม่ต้องสงสัย และเพื่อบรรดาผู้ในหัวใจของพวกเขามีโรค อีกทั้งบรรดาผู้ปฏิเสธศรัทธาจะกล่าวว่า อัลลอฮฺทรงประสงค์อะไรด้วยอุปมานี้ เช่นนั้นแหละอัลลอฮฺจะทรงให้หลงทางผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์ และจะทรงชี้แนะทางแก่ผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์และไม่มีผู้ใดรู้จำนวนไพร่พลของพระเจ้าของเจ้า นอกจากพระองค์ และนี่มิใช่อื่นใด นอกจากเป็นข้อตักเตือนแก่มนุษย์

వచనం: 32

كَلَّا وَٱلۡقَمَرِ

[74.32] เปล่าเลย ขอสาบานด้วยดวงจันทร์

వచనం: 33

وَٱلَّيۡلِ إِذۡ أَدۡبَرَ

[74.33] ขอสาบานด้วยกลางคืนเมื่อมันคล้อยไป

వచనం: 34

وَٱلصُّبۡحِ إِذَآ أَسۡفَرَ

[74.34] ขอสาบานด้วยยามเช้าเมื่อมันทอแสง

వచనం: 35

إِنَّهَا لَإِحۡدَى ٱلۡكُبَرِ

[74.35] แท้จริงนรกนั้นแน่นอนเป็นหนึ่งในความหายนะอันใหญ่หลวง

వచనం: 36

نَذِيرٗا لِّلۡبَشَرِ

[74.36] เพื่อเป็นการเตือนสำทับแก่มนุษย์

వచనం: 37

لِمَن شَآءَ مِنكُمۡ أَن يَتَقَدَّمَ أَوۡ يَتَأَخَّرَ

[74.37] สำหรับผู้ที่ประสงค์ในหมู่พวกเจ้าจะรุดหน้า (ไปสู่ความดี) หรือจะรั้งท้าย (เพื่อกระทำความชั่ว)

వచనం: 38

كُلُّ نَفۡسِۭ بِمَا كَسَبَتۡ رَهِينَةٌ

[74.38] แต่ละชีวิตย่อมถูกค้ำประกันกับสิ่งที่มันขวนขวายไป

వచనం: 39

إِلَّآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡيَمِينِ

[74.39] ยกเว้นบรรดาผู้อยู่เบื้องขวา

వచనం: 40

فِي جَنَّٰتٖ يَتَسَآءَلُونَ

[74.40] อยู่ในสวนสวรรค์หลากหลาย พวกเขาจะไต่ถามซึ่งกันและกัน

వచనం: 41

عَنِ ٱلۡمُجۡرِمِينَ

[74.41] เกี่ยวกับพวกที่กระทำความผิด

వచనం: 42

مَا سَلَكَكُمۡ فِي سَقَرَ

[74.42] อะไรที่นำพวกท่านเข้าสู่กองไฟที่เผาไหม้

వచనం: 43

قَالُواْ لَمۡ نَكُ مِنَ ٱلۡمُصَلِّينَ

[74.43] พวกเขากล่าวว่า เรามิได้อยู่ในหมู่ผู้ทำละหมาด

వచనం: 44

وَلَمۡ نَكُ نُطۡعِمُ ٱلۡمِسۡكِينَ

[74.44] เรามิได้ให้อาหารแก่บรรดาผู้ขัดสน

వచనం: 45

وَكُنَّا نَخُوضُ مَعَ ٱلۡخَآئِضِينَ

[74.45] และพวกเราเคยมั่วสุมอยู่กับพวกที่มั่วสุม

వచనం: 46

وَكُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ

[74.46] และเราเคยปฏิเสธวันแห่งการตอบแทน

వచనం: 47

حَتَّىٰٓ أَتَىٰنَا ٱلۡيَقِينُ

[74.47] จนกระทั่งความตายได้มาเยือนเรา

వచనం: 48

فَمَا تَنفَعُهُمۡ شَفَٰعَةُ ٱلشَّٰفِعِينَ

[74.48] ดังนั้นการชะฟาอะฮฺของบรรดาผู้มีชะฟาอะฮฺจะไม่เกิดประโยชน์อันใดแก่พวกเขา

వచనం: 49

فَمَا لَهُمۡ عَنِ ٱلتَّذۡكِرَةِ مُعۡرِضِينَ

[74.49] ดังนั้นเกิดอะไรขึ้นแก่พวกเขา โดยที่พวกเขาผินหลังออกห่างจากการเตือนสติ

వచనం: 50

كَأَنَّهُمۡ حُمُرٞ مُّسۡتَنفِرَةٞ

[74.50] ประหนึ่งว่าพวกเขาเป็นลาเปรียวที่ตื่นตระหนก

వచనం: 51

فَرَّتۡ مِن قَسۡوَرَةِۭ

[74.51] หนีจากเสือสิงห์

వచనం: 52

بَلۡ يُرِيدُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُؤۡتَىٰ صُحُفٗا مُّنَشَّرَةٗ

[74.52] แท้จริงแล้วทุกคนในหมู่พวกเขาต้องการที่จะมีแผ่นกระดาษกางแผ่ยื่นมาให้แก่เขา

వచనం: 53

كَلَّاۖ بَل لَّا يَخَافُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ

[74.53] ไม่เลยทีเดียว ทว่า พวกเขาไม่เกรงกลัววันปรโลกต่างหาก

వచనం: 54

كَلَّآ إِنَّهُۥ تَذۡكِرَةٞ

[74.54] เปล่ามิได้ แท้จริงนั่นคือข้อเตือนสติ

వచనం: 55

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

[74.55] ฉะนั้นผู้ใดประสงค์เขาก็จะจดจำรำลึกไว้

వచనం: 56

وَمَا يَذۡكُرُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُۚ هُوَ أَهۡلُ ٱلتَّقۡوَىٰ وَأَهۡلُ ٱلۡمَغۡفِرَةِ

[74.56] และพวกเขาจะไม่จดจำรำลึกได้ เว้นแต่อัลลอฮฺจะทรงประสงค์ พระองค์เท่านั้นคือพระเจ้าแห่งการยำเกรง และพระเจ้าแห่งการให้อภัย