Ý nghĩa nội dung Câu 118 Chương Al-Tawbah - الترجمة الألبانية - مركز رواد الترجمة - جارٍ العمل عليها - Bách khoa Toàn thư về Kinh Qur'an

Câu: 118

وَعَلَى ٱلثَّلَٰثَةِ ٱلَّذِينَ خُلِّفُواْ حَتَّىٰٓ إِذَا ضَاقَتۡ عَلَيۡهِمُ ٱلۡأَرۡضُ بِمَا رَحُبَتۡ وَضَاقَتۡ عَلَيۡهِمۡ أَنفُسُهُمۡ وَظَنُّوٓاْ أَن لَّا مَلۡجَأَ مِنَ ٱللَّهِ إِلَّآ إِلَيۡهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيۡهِمۡ لِيَتُوبُوٓاْۚ إِنَّ ٱللَّهَ هُوَ ٱلتَّوَّابُ ٱلرَّحِيمُ

Ai ua pranoi pendimin edhe atyre të treve që mbetën pas^[1], derisa atyre iu ngushtua toka përkundër gjerësisë së saj e iu ngushtuan shpirtrat e tyre dhe e kuptuan se nuk ka strehim prej Allahut përveçse tek Ai. Pastaj Allahu ua mundësoi të pendohen dhe ua pranoi pendimin. Me të vërtetë, Allahu është Pranuesi i pendimit, Mëshirëploti.

[1] Nuk dolën me të Dërguarin e Allahut në luftën e Tebukut. Ata ishin: Kab ibn Maliku, Murara ibn Rabiu dhe Hilal ibn Umeje.