Ý nghĩa nội dung Câu 116 Chương Chương Al-Muminun - Bản dịch tiếng Ba Tư, phân tích ngắn gọn về Qur'an - Bách khoa Toàn thư về Kinh Qur'an

Câu: 116

فَتَعٰلَی اللّٰهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ ۚ— لَاۤ اِلٰهَ اِلَّا هُوَ ۚ— رَبُّ الْعَرْشِ الْكَرِیْمِ ۟

پس منزه است الله، فرمانروایی که هر گونه تصرفی را که بخواهد در مخلوقاتش انجام می‌دهد، ذاتی است که عینِ حق است، و وعدۀ او حق، و سخن او حق است، و معبود برحقی جز او نیست، پروردگار عرش بزرگ -بزرگترین مخلوق- است، و هرکس که پروردگار بزرگترین مخلوقات باشد پروردگار سایر مخلوقات نیز است.

Trong những bài học trích được của các câu Kinh trên trang này:

• الكافر حقير مهان عند الله.

کافر نزد الله خوار و پست است.

• الاستهزاء بالصالحين ذنب عظيم يستحق صاحبه العذاب.

تمسخر صالحان گناه بزرگی است که صاحبش سزاوار عذاب است.

• تضييع العمر لازم من لوازم الكفر.

ضایع کردن عمر، یکی از لوازم کفر است.

• الثناء على الله مظهر من مظاهر الأدب في الدعاء.

ستایش الله یکی از مظاهر ادب در دعاست.

• لما افتتح الله سبحانه السورة بذكر صفات فلاح المؤمنين ناسب أن تختم السورة بذكر خسارة الكافرين وعدم فلاحهم.

چون الله این سوره را با بیان صفات رستگاری مؤمنان آغاز کرد، کاملاً مناسب بود که آن را با ذکر زیان و عدم رستگاری کافران به پایان ببرد.