Traduzione dei significati Sura ‘Abasa - الترجمة اليونانية - L'Enciclopedia del Nobile Corano

‘Abasa

Versetto: 1

عَبَسَ وَتَوَلَّىٰٓ

Συνοφρυώθηκε (ο Μωχάμμαντ) και απομακρύνθηκε,

Versetto: 2

أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ

Όταν ο τυφλός (ο ‘Αμπντ Αλλάχ ιμπν Ουμμ Μακτούμ) ήρθε σ' αυτόν (ζητώντας συμβουλή, ενώ ο Προφήτης ήταν πολύ απασχολημένος εκείνη τη στιγμή καλώντας τους ηγέτες των Κουράις και ελπίζοντας να δεχτούν το Ισλάμ).

Versetto: 3

وَمَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ

Και πώς να ξέρεις (ω, Μωχάμμαντ), ίσως να εξαγνιστεί (με τις συμβουλές σου)!

Versetto: 4

أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ

Ή να λάβει νουθεσία και να τον ωφελήσει η νουθεσία!

Versetto: 5

أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ

Όσο γι' εκείνον (δηλ. τους ηγέτες των Κουράις) που αδιαφορεί (να λάβει καθοδήγηση),

Versetto: 6

فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ

Σ' αυτόν έδωσες προσοχή (ακούγοντάς τον);

Versetto: 7

وَمَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ

(Παρόλο που) δεν θα έχεις ευθύνη αν δεν εξαγνιστεί (αφού είσαι μόνο ένας Αγγελιαφόρος που μεταφέρει το Μήνυμα του Αλλάχ, ενώ η καθοδήγηση των ανθρώπων ανήκει μόνο στον Αλλάχ)!

Versetto: 8

وَأَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ

Όσο γι' εκείνον που ήρθε σ' εσένα σπεύδοντας (με αληθινό ζήλο),

Versetto: 9

وَهُوَ يَخۡشَىٰ

Ενώ φοβάται (τον Κύριό του, τον Αλλάχ),

Versetto: 10

فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ

Τον παραμελείς και στρέφεις την προσοχή σου σ' άλλον;

Versetto: 11

كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ

Όχι (ω, Προφήτη του Αλλάχ)! Στ’ αλήθεια αυτή (η Σούρα - Κεφάλαιο) είναι μια νουθεσία (για σένα και γι' όποιον θέλει να νουθετηθεί),

Versetto: 12

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

Και όποιος θέλει, ας το μνημονεύει (δηλ. το Όνομα του Αλλάχ).

Versetto: 13

فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ

(Αυτή η Σούρα - Κεφάλαιο - επίσης και όλο το Κορ’άν) βρίσκεται μέσα σε τιμημένες Γραφές,

Versetto: 14

مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۭ

Ύψιστες και αγνές (πέρα από κάθε αλλοίωση και διαστρέβλωση),

Versetto: 15

بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ

Στα χέρια γραφέων (αγγέλων),

Versetto: 16

كِرَامِۭ بَرَرَةٖ

Ευγενών και υπάκουων.

Versetto: 17

قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ

Καταραμένος να είναι ο (άπιστος) άνθρωπος! Πόσο άθλια είναι η απιστία του (στον Αλλάχ)!

Versetto: 18

مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ

(Μα δεν είδε) από τι τον δημιούργησε (ο Αλλάχ);

Versetto: 19

مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ

Από μία Νούτφα (σταγόνες από αναμεμειγμένες εκκρίσεις των δύο φύλλων) τον δημιούργησε και τον όρισε (σε στάδια: από τη σταγόνα σπέρματος σε ‘Άλακα, έπειτα σε Μούντγα, έπειτα σε κόκαλα, έπειτα έντυσε τα κόκαλα με σάρκα, έπειτα τον σχημάτισε και του εμφύσησε το πνεύμα),

Versetto: 20

ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ

Ύστερα, του διευκόλυνε το δρόμο (τη διέξοδο από τη μήτρα της μητέρας του),

Versetto: 21

ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ

Ύστερα του αφαίρεσε τη ζωή και τον έκανε να μπει στον τάφο του.

Versetto: 22

ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ

Ύστερα, όταν θα θελήσει (ο Αλλάχ) θα τον αναστήσει!

Versetto: 23

كَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ

Όχι! Δεν έκανε (ο άπιστος) ό,τι τον διέταξε (ο Αλλάχ, το να πιστεύει σ' Αυτόν και να Τον υπακούει ακολουθώντας τη θρησκεία Του)!

Versetto: 24

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ

Ας κοιτάξει λοιπόν ο άνθρωπος την τροφή του (μήπως και συλλογιστεί πώς τη δημιούργησε ο Αλλάχ):

Versetto: 25

أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا

Εμείς χύσαμε (πάνω στη Γη) άφθονο νερό,

Versetto: 26

ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا

Έπειτα σχίσαμε τη Γη (με τα φυτά που βγαίνουν απ' αυτή),

Versetto: 27

فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا

Και κάναμε να φυτρώσουν σ' αυτή σιτηρά,

Versetto: 28

وَعِنَبٗا وَقَضۡبٗا

Αμπελώνες και αλφάλφα (χόρτα για τα ζώα),

Versetto: 29

وَزَيۡتُونٗا وَنَخۡلٗا

Ελιές και φοίνικες,

Versetto: 30

وَحَدَآئِقَ غُلۡبٗا

Ανθηρούς κήπους με πυκνά δέντρα,

Versetto: 31

وَفَٰكِهَةٗ وَأَبّٗا

Φρούτα και χορτάρια,

Versetto: 32

مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَلِأَنۡعَٰمِكُمۡ

(Για να είναι) εφόδιο για σας και τα κοπάδια σας.

Versetto: 33

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ

Αλλά όταν θα έρθει η εκκωφαντική κραυγή (το δεύτερο φύσημα του Κέρατος, το φύσημα της Ανάστασης),

Versetto: 34

يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ

Την ημέρα που ο άνθρωπος θα ξεφύγει από τον αδελφό του,

Versetto: 35

وَأُمِّهِۦ وَأَبِيهِ

Τη μητέρα και τον πατέρα του,

Versetto: 36

وَصَٰحِبَتِهِۦ وَبَنِيهِ

Τη γυναίκα και τα παιδιά του,

Versetto: 37

لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ

Ο καθένας τους, εκείνη την Ημέρα, θα έχει θέματα που του αρκούν (και θα τον κάνουν να αδιαφορεί για τους άλλους).

Versetto: 38

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ

Μερικά πρόσωπα, εκείνη την Ημέρα, θα είναι λαμπερά,

Versetto: 39

ضَاحِكَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ

Γελαστά και χαρούμενα για τις καλές ειδήσεις (τον Παράδεισο),

Versetto: 40

وَوُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ عَلَيۡهَا غَبَرَةٞ

Και μερικά (άλλα) πρόσωπα, εκείνη την Ημέρα, θα είναι καλυμμένα με σκόνη,

Versetto: 41

تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ

(Και) θα τα καλύπτει το σκότος και η ταπείνωση (δηλ. σκοτεινιασμένα).

Versetto: 42

أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ

Εκείνοι είναι οι άπιστοι, οι κακοποιοί.