ការបកប្រែអត្ថន័យ អាយ៉ាត់ 118 ជំពូក​ សូរ៉ោះអាត់តាវហ្ពះ - ការបកប្រែជាភាសាបារាំង - មជ្ឈមណ្ឌលនួរ អុិនធឺណាសឺណល់ - សព្វវចនាធិប្បាយនៃគម្ពីគួរអាន

អាយ៉ាត់: 118

وَعَلَى ٱلثَّلَٰثَةِ ٱلَّذِينَ خُلِّفُواْ حَتَّىٰٓ إِذَا ضَاقَتۡ عَلَيۡهِمُ ٱلۡأَرۡضُ بِمَا رَحُبَتۡ وَضَاقَتۡ عَلَيۡهِمۡ أَنفُسُهُمۡ وَظَنُّوٓاْ أَن لَّا مَلۡجَأَ مِنَ ٱللَّهِ إِلَّآ إِلَيۡهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيۡهِمۡ لِيَتُوبُوٓاْۚ إِنَّ ٱللَّهَ هُوَ ٱلتَّوَّابُ ٱلرَّحِيمُ

118. (Et Il a accepté aussi le repentir) des trois (hommes) qui étaient restés à l’arrière (n’étaient pas partis au combat) et devant qui la terre, si vaste qu’elle fût, devenait (beaucoup trop) étroite. Leurs propres personnes leur semblaient si exiguës qu’ils se rendirent à l’évidence qu’il n’est point d’autre refuge où se sauver d’Allah qu’auprès de Lui. Puis Il accepta leur repentir pour qu’ils reviennent (à Lui). Car Allah est, Lui, le Tout Absoluteur, le Tout Miséricordieux.