[1]
ომარ ბინ ხატტაბმა გვიამბო: ალლაჰის მაცნემ ﷺ ბედირის დღეს წარმართთა რაზმს შეხედა და ნახა რომ ისინი იყვნენ ათასი კაცი, ხოლო მისი საჰაბეების რაოდენობა სამას კაცს რამდენიმე ათეულით აღემატებოდა. ალლაჰის მაცნე ყიბლასკენ მიბრუნდა, ხელები მაღლა აღაპყრო და ღმერთს ვედრება დაუწყო: „ღმერთო ჩემო, აღასრულე ის რაც აღმითქვი! ღმერთო ჩემო, მომეცი ის, რაც დამპირდი! ღმერთო ჩემო, თუ ამ ერთ მუჭა ისლამის მიმდევრებს გაანადგურებ დედამიწაზე შენი მოთაყვანე აღარავინ დარჩება!“ ღმერთს ყიბლისკენ მიბრუნებული და ხელებ აპყრობილი იმდენხანს ევედრებოდა, რომ მხრებიდან მოსასხამი ჩამოუვარდა. შემდეგ აბუ ბექირი ეახლა, მოსასხამი აიღო და ისევ მხრებზე მოასხა, მის უკან მდგომმა უთხრა: ო, ალლაჰის მაცნევ! ღმერთთან ამდენი ვედრება გეყოფა, უეჭველად ალლაჰი მოგცემს იმას, რაც დაგპირდა. ამაზე უზენაესმა ალლაჰმა ეს აიათი ჩამოავლინა. (თირმიზი, თაფსიირ 9/3081.)
[2] ასევე იხილეთ სურა ალი ‘იმრანის 123-125 აიათები.
[1] ნორმალურ ვითარებაში ასეთ დროს ადამიანს თვლემა არ მოერევა, მაგრამ ეს იყო იმ სიმშვიდისა და უსაფრთხოების განცდის გამოვლინება, რაც ალლაჰმა მათ გულებს მიუვლინა.
[2] სატანის ჩურჩული მათი გულების მიმართ, რომელიც მათ შიშსა და ორჭოფს უჩენდა.
[3] მტკიცედ და მამაცად რომ მდგარიყავით მტრის წინაშე.
[1] ამგვარია თქვენი ამქვეყნიური სასჯელი, მარცხი, სიკვდილი და ტყვედ ჩავარდნა.
[2] მათ ასევე იმქვეყნადაც ელით სასჯელი ჯოჯოხეთის ცეცხლში.
[1] რომელმაც უკან დახევით მტერი შეცდომაში შეიყვანა, საბრძოლო სტრატეგიე შეცვალა და ახალი შეტევა წამოიწყო.
[2] რომელიც მუსლიმთა სხვა რაზმთან შესაერთებლად გავიდა ბრძოლის ველიდან.