අර්ථ කථනය වාක්‍යය 113 පරිච්ඡේදය සූරා අත් තව්බා - ශුද්ධ වූ අල්කුර්ආන් අර්ථ විිවරණයේ සංෂිප්ත අනුවාදය - පර්සියානු පරිවර්තනය - පාරිශුද්ධ අල් කුර්ආනයේ විශ්ව කෝෂය

වාක්‍යය: 113

مَا كَانَ لِلنَّبِیِّ وَالَّذِیْنَ اٰمَنُوْۤا اَنْ یَّسْتَغْفِرُوْا لِلْمُشْرِكِیْنَ وَلَوْ كَانُوْۤا اُولِیْ قُرْبٰی مِنْ بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمْ اَنَّهُمْ اَصْحٰبُ الْجَحِیْمِ ۟

نه برای پیامبر صلی الله علیه وسلم سزاوار است و نه برای مؤمنان که از الله برای مشرکان آمرزش بخواهند، هر چند نزدیکان‌شان باشند، پس از آن‌که برای‌شان مشخص شد آنها به‌سبب مرگ‌شان در حال شرک جهنمی هستند.

මෙ⁣ම පිටුවේ තිබෙන වැකිවල ප්‍රයෝජන:

• بطلان الاحتجاج على جواز الاستغفار للمشركين بفعل إبراهيم عليه السلام.

بطلان استدلال به جواز طلب آمرزش برای مشرکان با کار ابراهیم علیه السلام .

• أن الذنوب والمعاصي هي سبب المصائب والخذلان وعدم التوفيق.

گناهان و معاصی، سبب مصیبت‌‌ها و خواری و عدم توفیق است.

• أن الله هو مالك الملك، وهو ولينا، ولا ولي ولا نصير لنا من دونه.

الله مالک الملک و دوست و کارساز ماست، و هیچ دوست و یاوری جز او تعالی نداریم.

• بيان فضل أصحاب النبي صلى الله عليه وسلم على سائر الناس.

بیان برتری اصحاب پیامبر صلی الله علیه وسلم بر سایر مردم.