අර්ථ කථනය වාක්‍යය 1 පරිච්ඡේදය සූරා අල් ෆාතිහා - الترجمة الفارسية - تفسير السعدي - පාරිශුද්ධ අල් කුර්ආනයේ විශ්ව කෝෂය

سوره فاتحه

වාක්‍යය: 1

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیْمِ ۟

﴿بِسۡمِ ٱللَّهِ﴾ یعنی آغاز می‌کنم با استعانت از تمام نام‌های خداوند متعال؛ زیرا کلمۀ «اسم» مفرد و مضاف است، بنابراین تمام اسماء حسنی را شامل می‌شود. ﴿ٱللَّهِ﴾ به معنی خداوند و معبود است و از آنجا که خداوند به صفات الوهیت که صفات کمال است متصف می‌باشد، سزاوار است که تنها او پرستش شود. ﴿ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ﴾ دو اسم از اسماء مبارک خداوند است و بیانگر آنند که او تعالی دارای عظمت و رحمت گسترده‌ای است که هر چیز و هر موجود زنده‌ای را در بر می‌گیرد و خداوند بندگان پرهیزگارش را که از پیامبرانش پیروی می‌کنند، از آن برخوردار می‌سازد. پس رحمت بیکران خدا شامل حال این دسته از انسان‌ها است و دیگران فقط بهره‌ای از آن دارند. بدان که یکی از قواعد مورد اتفاق سلف و پیشوایان این امت، ایمان به اسماء و صفات پروردگار و احکام مربوط به صفات است؛ به طور مثال آنها معتقد بودند که خداوند «رحمان» و «رحیم» (بخشنده و مهربان) است و دارای رحمتی است که بدان متصف است. بنابراین همۀ نعمت‌ها اثری از آثار رحمت او می‌باشند. آنان در رابطه با سایر اسماء الهی نیز چنین اعتقادی داشتند؛ مثلا معتقد بودند که «العلیم» یعنی خداوند دانا و دارای علم است و همه چیز را می‌داند، و «قدیر»؛ یعنی خداوند دارای توانایی است و بر هر چیزی توانایی دارد.