ترجمهٔ معانی سوره سوره شمس - ترجمهٔ فارسی دری - دایرة المعارف قرآن کریم

سورۀ شمس

آیه: 1

وَٱلشَّمۡسِ وَضُحَىٰهَا

قسم به آفتاب و روشنی آن.

آیه: 2

وَٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا

و قسم به ماه چون از پی آفتاب رود (بعد از غروب آفتاب ظاهر شود).

آیه: 3

وَٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا

و قسم به روز چون ظاهر کند روشنی آفتاب را.

آیه: 4

وَٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا

و قسم به شب چون بپوشاند نور آفتاب را.

آیه: 5

وَٱلسَّمَآءِ وَمَا بَنَىٰهَا

و قسم به آسمان و به آن ذاتی آن را ساخته است.

آیه: 6

وَٱلۡأَرۡضِ وَمَا طَحَىٰهَا

و قسم به زمین و به آن ذاتی که آن را هموار کرده است.

آیه: 7

وَنَفۡسٖ وَمَا سَوَّىٰهَا

و قسم به نفس انسانی و به آن ذاتی که برابر کرده است (قوت جسمی و روحی او را).

آیه: 8

فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقۡوَىٰهَا

باز به او راه بدی و نیکی او را الهام کرد.

آیه: 9

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا

البته کامیاب شد هرکس که نفس خود را پاک کرد.

آیه: 10

وَقَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا

و البته ناکام و ناامید شد آن که نفس خود را به گناه آلود.

آیه: 11

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ

(مانند) قوم ثمود که به سبب سرکشی رسول الله را تکذیب نمودند.

آیه: 12

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا

آن وقت که بدبخت‌ترین آن‌ها برخواست.

آیه: 13

فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَسُقۡيَٰهَا

پس رسول الله به آن‌ها گفت: شترِ (آفریدۀ) الله و آب‌خوردن آن را بگذارید.

آیه: 14

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا

پس او را تکذیب نمودند و شتر را کشتند، پس به سزای گناهانشان، پروردگارشان بر آنان عذاب نازل کرد و ایشان را هلاک کرد و آن عقوبت همۀ آن‌ها را با خاک برابر کرد.

آیه: 15

وَلَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا

و الله از عاقبت آن کار نمی‌ترسد.