ការបកប្រែអត្ថន័យ ជំពូក​ អាល់អាក់ឡា - ការបកប្រែជាភាសាពែរ្ស - តាហ្វសៀរ អាស-សាក់ទី - លេខ​ទំព័រ 592 - សព្វវចនាធិប្បាយនៃគម្ពីគួរអាន

អាយ៉ាត់: 11

وَیَتَجَنَّبُهَا الْاَشْقَی ۟ۙ

﴿وَيَتَجَنَّبُهَا ٱلۡأَشۡقَى ٱلَّذِي يَصۡلَى ٱلنَّارَ ٱلۡكُبۡرَىٰ﴾ و اما کسانی که از پند بهره نمی‌برند، بدبخت‌ترین افرادی هستند که وارد بزرگ‌ترین آتش می‌شوند و با آن می‌سوزند، آتش سوزانی که بر دل ها مسلط و چيره می‏گردد.

អាយ៉ាត់: 12

الَّذِیْ یَصْلَی النَّارَ الْكُبْرٰی ۟ۚ

﴿وَيَتَجَنَّبُهَا ٱلۡأَشۡقَى ٱلَّذِي يَصۡلَى ٱلنَّارَ ٱلۡكُبۡرَىٰ﴾ و اما کسانی که از پند بهره نمی‌برند، بدبخت‌ترین افرادی هستند که وارد بزرگ‌ترین آتش می‌شوند و با آن می‌سوزند، آتش سوزانی که بر دل ها مسلط و چيره می‏گردد.

អាយ៉ាត់: 13

ثُمَّ لَا یَمُوْتُ فِیْهَا وَلَا یَحْیٰی ۟ؕ

﴿ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحۡيَىٰ﴾ آنان عذاب دردناکی می‌بینند که هیچ‌گونه استراحت و آرامشی ندارد. تا جایی که آنها آرزوی مرگ می‌کنند، اما مرگ به سراغشان نمی‌آید. همان‌طور که خداوند متعال می‌فرماید: ﴿لَا يُقۡضَىٰ عَلَيۡهِمۡ فَيَمُوتُواْ وَلَا يُخَفَّفُ عَنۡهُم مِّنۡ عَذَابِهَا﴾ نه می‌میرند و نه از عذابشان کاسته می‌گردد.

អាយ៉ាត់: 14

قَدْ اَفْلَحَ مَنْ تَزَكّٰی ۟ۙ

﴿قَدۡ أَفۡلَحَ مَن تَزَكَّىٰ﴾ هرکس که خودش را پاکیزه کند و خویشتن را از شرک ورزیدن و ستمگری و رفتارهای زشت پاک دارد، قطعاً رستگار است.

អាយ៉ាត់: 15

وَذَكَرَ اسْمَ رَبِّهٖ فَصَلّٰی ۟ؕ

﴿وَذَكَرَ ٱسۡمَ رَبِّهِۦ فَصَلَّىٰ﴾ و به ذکر پروردگارش مشغول شود و قلبش با ذکر او اُنس بگیرد، چنین کسی کارهایی می‌کند که خداوند را خشنود گرداند، به خصوص نماز می‌خواند که نماز ترازوی ایمان است. کسانی هستند که ﴿تَزَكَّىٰ ... فَصَلَّىٰ﴾ را این گونه تفسیر کرده‌اند: «زکات فطریه بدهد، و نماز عید بخواند.» گرچه این مفهوم را نیز شامل می‌شود، اما معنی آیه تنها این نیست.

អាយ៉ាត់: 16

بَلْ تُؤْثِرُوْنَ الْحَیٰوةَ الدُّنْیَا ۟ۚۖ

﴿بَلۡ تُؤۡثِرُونَ ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا﴾ اما شما زندگانی دنیا را بر آخرت مقدم می‌دارید، و نعمت از بین رونده و ناخوشِ آن را برمی‌گزینید، و آخرت را رها می‌کنید.

អាយ៉ាត់: 17

وَالْاٰخِرَةُ خَیْرٌ وَّاَبْقٰی ۟ؕ

﴿وَٱلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ وَأَبۡقَىٰٓ﴾ در حالی که آخرت از هر نظر از دنیا بهتر و ماندگارتر است. چون آخرت، سرای جاودانگی و بقاست؛ و دنیا، سرای فنا و نابودی است. پس مؤمنِ عاقل بهتر را رها نمی‌کند و زشت‌تر را برنمی‌گزیند؛ و آرامش و راحتیِ همیشگی را به خاطر لذت و شادمانی آنی از دست نمی‌دهد. پس محبّت دنیا و ترجیح دادن آن بر آخرت، اساس هر اشتباهی است.

អាយ៉ាត់: 18

اِنَّ هٰذَا لَفِی الصُّحُفِ الْاُوْلٰی ۟ۙ

﴿إِنَّ هَٰذَا لَفِي ٱلصُّحُفِ ٱلۡأُولَىٰ﴾ امر نیکو و اخبار خوبی که در این سورۀ مبارکه برایتان بیان شد، منحصر به این کتاب آسمانی نیست، بلکه در کتاب‌های پیشین هم آمده است.

អាយ៉ាត់: 19

صُحُفِ اِبْرٰهِیْمَ وَمُوْسٰی ۟۠

((صُحُفِ إِبۡرَٰهِيمَ وَمُوسَىٰ﴾) امر نیکو و اخبار خوبی که در این سورۀ مبارکه برایتان بیان شد، منحصر به این کتاب آسمانی نیست، بلکه در کتاب‌های پیشین هم آمده است، از جمله کتاب‌های ابراهیم و موسی که بعد از محمّد بزرگ‌ترین و شریف‌ترین پیامبران هستند. پس اینها فرامینی است که در هر شریعتی آمده‌اند، چون به منافع هر دو جهان برمی‌گردند، و این اوامر در هر زمان و مکانی صلاح و منفعت آدمی را تأمین می‌کنند.