අර්ථ කථනය වාක්‍යය 122 පරිච්ඡේදය සූරා අත් තව්බා - ස්පාඥ පරිවර්තනය - නූර් ඉන්ටර්නැෂනල් මධ්‍යස්ථානය - පාරිශුද්ධ අල් කුර්ආනයේ විශ්ව කෝෂය

වාක්‍යය: 122

۞ وَمَا كَانَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ لِيَنفِرُواْ كَآفَّةٗۚ فَلَوۡلَا نَفَرَ مِن كُلِّ فِرۡقَةٖ مِّنۡهُمۡ طَآئِفَةٞ لِّيَتَفَقَّهُواْ فِي ٱلدِّينِ وَلِيُنذِرُواْ قَوۡمَهُمۡ إِذَا رَجَعُوٓاْ إِلَيۡهِمۡ لَعَلَّهُمۡ يَحۡذَرُونَ

122. Y no es conveniente que todos los creyentes marchen a combatir. Sería más apropiado que un grupo de cada tribu saliera a luchar y que los demás se instruyeran en la religión (junto al Profeta) y exhortaran a su pueblo, de regreso a ellos, para que temieran (el castigo de Al-lah y obrasen en consecuencia obedeciendo Sus mandatos).