ការបកប្រែអត្ថន័យ អាយ៉ាត់ 117 ជំពូក​ សូរ៉ោះអាលីអុិមរ៉ន - ការបកប្រែជាភាសាបារាំង - រ៉ស្ហុីទ ម៉ាអាស្ហ - សព្វវចនាធិប្បាយនៃគម្ពីគួរអាន

អាយ៉ាត់: 117

مَثَلُ مَا يُنفِقُونَ فِي هَٰذِهِ ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا كَمَثَلِ رِيحٖ فِيهَا صِرٌّ أَصَابَتۡ حَرۡثَ قَوۡمٖ ظَلَمُوٓاْ أَنفُسَهُمۡ فَأَهۡلَكَتۡهُۚ وَمَا ظَلَمَهُمُ ٱللَّهُ وَلَٰكِنۡ أَنفُسَهُمۡ يَظۡلِمُونَ

117 Ce qu’ils offrent ici-bas par charité est à l’image d’un champ cultivé par des gens injustes envers eux-mêmes qu’un vent glacial vient balayer et ravager^[209]. Ce n’est pas Allah qui les a lésés, mais ils se sont lésés eux-mêmes.

[209] Les privant de sa récolte, de même que les mécréants seront, dans l’au-delà, privés de la récompense de leurs éventuelles bonnes œuvres.