අර්ථ කථනය වාක්‍යය 122 පරිච්ඡේදය සූරා අත් තව්බා - අල්කුර්ආන් විවරණයෙහි සංක්ෂිප්තය යන ග්‍රන්ථයෙහි චීන පරිවර්තනය - පාරිශුද්ධ අල් කුර්ආනයේ විශ්ව කෝෂය

වාක්‍යය: 122

۞ وَمَا كَانَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ لِيَنفِرُواْ كَآفَّةٗۚ فَلَوۡلَا نَفَرَ مِن كُلِّ فِرۡقَةٖ مِّنۡهُمۡ طَآئِفَةٞ لِّيَتَفَقَّهُواْ فِي ٱلدِّينِ وَلِيُنذِرُواْ قَوۡمَهُمۡ إِذَا رَجَعُوٓاْ إِلَيۡهِمۡ لَعَلَّهُمۡ يَحۡذَرُونَ

信士不宜全体出征，以免被敌人战胜而全军覆没。怎能不这样做呢？一部分人出征，让留守者陪同使者，以便从使者那里学习《古兰经》和教律，专攻教义，当出征者返回时，以他们的所学加以警告。希望他们能警惕真主的惩罚，进而服从真主的命令，远离真主的禁令。这节经文针对的是先知派向各地的军队，先知专门挑选了一些弟子来完成这一任务。

මෙ⁣ම පිටුවේ තිබෙන වැකිවල ප්‍රයෝජන:

• وجوب تقوى الله والصدق وأنهما سبب للنجاة من الهلاك.

1-   必须敬畏真主和诚实，它们是避免毁灭的因素。

• عظم فضل النفقة في سبيل الله.

2-   为主道施舍的优越性。

• وجوب التفقُّه في الدين مثله مثل الجهاد، وأنه لا قيام للدين إلا بهما معًا.

3-   必须精通教义，它就像吉哈德一样，因为，只有凭借学术和奋斗，伊斯兰才能立足。