وه‌رگێڕانی ماناكانی قورئانی پیرۆز - وەرگێڕاوی پەشتۆ - زەکەریا * - پێڕستی وه‌رگێڕاوه‌كان


وه‌رگێڕانی ماناكان سوره‌تی: سورەتی الناس   ئایه‌تی:

الناس

قُلْ اَعُوْذُ بِرَبِّ النَّاسِ ۟ۙ
114-1 (اى نبي) ته ووایه: زه د خلقو په رب پورې پناه نیسم
تەفسیرە عەرەبیەکان:
مَلِكِ النَّاسِ ۟ۙ
114-2 چې د خلقو بادشاه دى
تەفسیرە عەرەبیەکان:
اِلٰهِ النَّاسِ ۟ۙ
114-3 د خلقو (حقیقي) معبود دى
تەفسیرە عەرەبیەکان:
مِنْ شَرِّ الْوَسْوَاسِ ۙ۬— الْخَنَّاسِ ۟ۙ
114-4 له شره د وسوسې اچوونكي، تښتېدونكي
تەفسیرە عەرەبیەکان:
الَّذِیْ یُوَسْوِسُ فِیْ صُدُوْرِ النَّاسِ ۟ۙ
114-5 هغه چې د خلقو په سینو كې وسوسې اچوي
تەفسیرە عەرەبیەکان:
مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ ۟۠
114-6 چی (دغه وسوسې اچوونكي) له پېریانو او انسانانو ځنې دي
تەفسیرە عەرەبیەکان:
 
وه‌رگێڕانی ماناكان سوره‌تی: سورەتی الناس
پێڕستی سوره‌ته‌كان ژمارەی پەڕە
 
وه‌رگێڕانی ماناكانی قورئانی پیرۆز - وەرگێڕاوی پەشتۆ - زەکەریا - پێڕستی وه‌رگێڕاوه‌كان

وەرگێڕاوی ماناکانی قورئانی پیرۆز بۆ زمانی پەشتو، وەرگێڕان: ئەبو زەکەریا عبد السلام، پێداچوونەوە: موفتی عبد الولي خان، چاپی ساڵی 1423 ك.

داخستن